Esther Drost
51 jaar, Pain Coach
Klachten: rugklachten, beenklachten, knieklachten, voetpijn, nekpijn, allergieën
Meer dan 20 jaar heb ik als IT consultant gewerkt aan internationale software implementaties. Ik had wel eens last van mijn rug, maar dat kwam dan, zo dacht ik, omdat ik zoveel moest reizen. En de vliegtuigstoel was oncomfortabel, het hotelbed lag slecht en op locatie had ik geen ergonomische bureaustoel. Of ik dacht dat ik gewoon te lang achter mijn pc had gezeten.
Tot ik op een dag een verkeerde beweging maakte, een misstap terwijl ik mijn jongste telg op de heup droeg, twee zware boodschappentassen in de hand had en mijn twee andere kleintjes naar binnen dirigeerde… Ik ging door mijn rug.
Ik dacht dat de pijn vanzelf over zou gaan
De pijn was heftig, maar ik dacht dat het vanzelf wel zou overgaan. In plaats daarvan kwam er pijn bij, stekende pijn van mijn bil tot de achterkant van mijn been. Na 6 weken ben ik naar de huisarts gegaan. Ik kreeg medicijnen: spierverslappers, ontstekingsremmers en fysiotherapie. Dat hielp niets. Op naar de chiropractor. Dat leek iets te helpen, maar na een aantal sessies was er helemaal geen verbetering meer. Terug naar de huisarts. Ik kreeg medicijnen voor neurologische pijn. Op de bijsluiter las ik dat die eigenlijk voor epilepsie patiënten waren. Ik had meer last van de bijwerkingen dan dat het ook maar iets hielp tegen de pijn.
Ik heb meer dan 10 scans gehad en een paar MRI’s. Er was altijd wel iets te vinden van een diagnose: gedegenereerde tussenwervelschijf, scoliose, ischias, verschil in lengte van mijn benen. Na een tijdje ging het met mijn rug beter, maar ontwikkelde ik stekende pijn onder mijn knie. Na 4 jaar kwamen daar nekklachten en een stekende pijn onder mijn voet bij.
Ik kon 15 minuten bewegen, daarna kwam de stekende pijn op.
Hoe langer ik bewoog, hoe erger het werd. De pijn was inmiddels zo erg dat ik mijn leven inrichtte om de pijn heen. Na het ontbijt en het naar school brengen van de kids nam ik minstens weer een half uur rust.
Bij het doen van de boodschappen hing ik soms letterlijk met mijn hele gewicht op het winkelwagentje om niet om te vallen van de pijn. In de rij staan was een drama. Gelukkig was mijn jongste zoontje toen nog zo klein dat ik redelijk onopvallend op mijn hurken naast hem kon gaan zitten om de pijn wat te drukken tot ik aan de beurt was. Eenmaal thuis moest ik dan weer uitrusten.
Zo had ik mijn hele dag redelijk strak ingedeeld om de pijn leefbaar te houden. Maar oh wat was ik gefrustreerd en kwaad dat niemand me bleek te kunnen helpen. Hoe kon het nou dat de gezondheidszorg niets met dit soort kwalen kon?!
Er was ook iets onverklaarbaars met mijn pijn. Ik woon in Zuid-Frankrijk en toen ik voor een IT project naar Nederland moest, viel het me op dat ik in Nederland minder pijn had dan thuis in Frankrijk. Speelde mijn lichaam soms een spelletje met me?
Ik heb me verdomd alleen gevoeld in die 6 jaar.
Ik had een ongelofelijk doorzettingsvermogen; ik wilde een oplossing vinden. Mijn drie zoons waren 2, 4 en 6 jaar en ik wilde met hen kunnen spelen, rennen, en stoeien en dat ging allemaal niet of nauwelijks meer. Ik zag mezelf echt niet, zoals sommige dokters zeiden; ‘met de pijn leren leven‘ of ‘wachten tot het vanzelf over zou gaan‘. Dat is zo’n dooddoener!
Al met al heeft mijn chronische pijn 6 jaar geduurd. Vaak hield ik de schone schijn op, daar was ik heel goed in geworden. Ik heb 35 verschillende methoden geprobeerd om van de pijn af te komen. Alles hielp slechts tijdelijk of helemaal niet. Soms leverde het een grappig verhaal op. Zoals een ‘ingestraald henneptouwtje‘ waarvan mijn collega in Amsterdam zei; pas maar op dat de hash-hond je er niet uitsnuft op Schiphol.
Heel veel behandelingen heb ik zelf betaald omdat het meeste niet vergoed werd. Aangezien individuele sessies niet echt leken te helpen, ben ik na 5 jaar eens naar wat langere programma’s gaan kijken en zo kwam ik in aanraking met de Triggerpoint Reset Methode. In dat traject moest ik het Engelstalige ‘Zero Pain Now’ boek lezen en me door het werkboek heen worstelen. Dat ging over ‘pijn als afleidingsmechanisme‘ (diversion pain syndrome). Oei…. pijn als afleiding door je eigen brein… kan dat? Hoe dan??
Vol ongeloof en sceptisch ben ik aan het boek begonnen.
Wat had ik te verliezen? Het beschreef een verrassende oorzaak van chronische pijn. Afleidingspijn? Verdrongen emoties? Jeetje… kunnen verdrongen emoties pijn veroorzaken?!
Lang verhaal kort; ik kreeg tijdens een bepaalde oefening een pijndoorbraak. Wat een openbaring was dat! Toen heb ik besloten om die Amerikaanse methode te leren en begon als eerste Europese aan het zeer intensieve trainingstraject van 1 jaar.
Zoveel dingen vielen toen op hun plaats. Nu snap ik veel beter hoe bepaalde karakter types zoals ‘de perfectionist’, ‘de control freak’ en ‘de pleaser’ meer last hebben van chronische pijn. En hoe ik onbewust mijn interne druk heb verhoogd door bepaalde gevoelens niet toe te laten. Stress en interne spanning… op een goed moment gaat je lichaam gewoon ‘spreken‘ in de vorm van pijn.
Na het 28-dagen online programma was ik van al mijn lichaamspijnen af!! En ik had zelfs 2 allergieën opgelost; paarden en konijnen. Ik begrijp nu ook waar die vandaan kwamen. Die voor paarden zal ik hier uitleggen. Ik was eens op 12-jarige leeftijd met een vriendin het bos in gegaan op twee Shetland pony’s. Zonder zadel, zonder teugels. Op de terugweg rook het paardje letterlijk de stal en ging er als een speer vandoor. Paniek! Ik kon me alleen nog aan de manen vasthouden en het ging heel snel. Doodsbang zag ik dat we op een regionale weg afstormden. In een fractie van een seconde besloot ik toen dat ik me er beter af kon laten vallen.
Gelukkig is alles goed afgelopen met mij en het paard, maar mijn brein heeft vanaf die tijd gezorgd voor benauwdheid en traanogen zodra ik in de buurt kwam van paarden. Ik snap nu die beschermingsfunctie van mijn brein.
Ook in mijn jeugd had ik al last van ‘afleidingspijn’.
Terugkijkend op die periode van 6 jaar heb ik ook al voor die tijd veel last gehad van afleidingspijn, ook al in mijn jeugd. Ik zag toen alleen niet dat het ging om afleiding van emoties die ik liever niet wilde voelen. Met al deze ervaring en training help ik nu andere mensen van die onnodige chronische pijn af te komen.
Mijn tienerzoons springen me ondertussen gewoon in de armen, terwijl ik ze toen ze klein waren nauwelijks kon tillen. Mijn leven is door het hele herstelproces rijker en waardevoller geworden.
Voor Stichting Emovere verzorg ik het tweewekelijkse vragenuurtje over somatisch onvoldoende verklaarde lichamelijke klachten (SOLK). Je kunt je daarvoor opgeven via: vragenuurtje@stichtingemovere.nl
MIJN BOODSCHAP AAN DE GEZONDHEIDSZORG
Als klachten langer duren dan 3 maanden of als de pijn zich verplaatst binnen het lichaam, dan zou het fijn zijn als er eerst naar de stress gekeken wordt. Stress in het heden of verleden en vooral naar de emotionele impact van gebeurtenissen. Als de stress wordt doorvoeld en verwerkt en de persoon weer in balans is, is er waarschijnlijk geen of minder medisch ingrijpen nodig. Zo kan voorkomen worden dat iemand onnodig lang lijdt.