Gertrud Potveer
55 jaar, fysiotherapeut en Triggerpoint Reset Methode practitioner

Klacht: rugklachten

Ik ben nu dertig jaar fysiotherapeut, heb 20 jaar een eigen praktijk gehad in Duitsland, waar ik ook ‘rugscholing’ gaf, en toch heb ik zelf 20 jaar rugklachten gehad. Niet ernstig, maar wel altijd aanwezig in meer of mindere mate. Als ik een hardlooptraining met hoge tempo’s of langere afstanden (10 km) deed, kreeg ik in de dagen daarna standaard meer last van mijn rug.

Pijnvrij mijn kinderen tillen kon ik dan niet meer, maar zelden bleef ik thuis vanwege mijn rugklachten.

In sommige periodes deed ik 5 x per week oefeningen omdat ik verschillende groepen voor rugscholing of revalidatiesport begeleidde. Hoe ik mijn rug moest gebruiken wist ik dus donders goed. Ik ben bij verschillende collega’s geweest, waarvan ik wist dat zij veel kennis en kunde hadden. Het heeft mij soms heel goed geholpen, maar altijd tijdelijk en nooit volledig pijnvrij gemaakt.

Sporten, waar ik zo blij van werd, deed ik niet meer.

Hardlopen deed ik op een gegeven moment niet meer. Ik had geaccepteerd dat er blijkbaar iets niet oké was met mijn rug en dat ik het sporten, waar ik zo blij van werd, beter kon laten.

Totdat ik in aanraking kwam met de Triggerpoint Reset Methode. Deze gaf mij handvatten om de onderliggende oorzaak van chronische pijn aan te pakken.

Dat leefstijl en gedrag een rol spelen bij pijn, besprak ik altijd al met patiënten. En ik wist dat emotionele spanningen en stress een rol spelen bij pijn. Maar veel praktische middelen of technieken om hier dieper op in te gaan, had ik niet. Iets in deze methode triggerde mij. Ik wilde daar meer van weten en mee kunnen. Dus sprong ik in het diepe. Ik begon aan de opleiding tot Triggerpoint Reset behandelaar.

Tegen mijn verwachting in werd ik pijnvrij.

En toen werd ik zelf pijnvrij! Eerst zei ik nog maar niks. Het kon toeval zijn. Ik wilde even afwachten. Drie weken vergingen zonder pijn. Langzaam ging ik erin geloven. Drie maanden vergingen zonder die altijd aanwezige spanning in mijn rug. Tja, toen was ik echt wel om. Tegen mijn verwachting in was ik pijnvrij geworden.

Op 24 jarige leeftijd had ik mijn rug zwaar overbelast bij het verhuizen van het magazijn van mijn vader. Vanaf die tijd waren mijn rugklachten steeds teruggekomen. Ik dacht dat mijn rug door het werk in het magazijn beschadigd was. Ik dacht dat ik me daarbij neer moest leggen.

Mijn klachten namen in de loop der jaren toe. Op een gegeven moment liep ik de hele dag mijn rugspier te rekken. Gewoon tussen het werk door even mijn handen boven het hoofd en zijwaarts buigen. Ik had nooit gedacht dat het iets was waar ik vanaf zou kunnen komen. Ik dacht namelijk dat er echt iets kapot was in mijn rug. En nu was ik pijnvrij!

Hoe kan het dat de pijn weer terug is?

Er gingen 1,5 jaar voorbij zonder pijn. Plotseling was mijn pijn er weer. Mijn eerste reactie was: “Hè? Ik heb toch niets geks gedaan met mijn rug? Hoe kan het dat de pijn weer terug is? ” Totdat ik mij in tweede instantie realiseerde dat ik twee dagen eerder een mail had gekregen. Daar was ik furieus over geworden! Ik was zélfs niet in staat geweest die mail af te lezen. Ik had mijn laptop dichtgeklapt en was boodschappen gaan doen. Daarna had ik voor het avondeten gezorgd.

Twee dagen lang heb ik mijzelf afgeleid van de woede die ik voelde. Door bezig te blijven met dagelijkse dingen én door héél véél TV te kijken. Zelfs overdag. TV kijken is mijn favoriete afleidingsmechanisme. Alles beter dan dat vervelende gevoel. Toen ik dit inzag moest ik erg lachen. Omdat mijn eerste impuls was geweest: “Wat heb ik met mijn lijf gedaan?” In plaats van: “Wat speelt er bij mij? Welke emoties onderdruk ik op dit moment?”

Ik heb mijn oefeningen gedaan. Nee niet die voor mijn rug, maar die voor mijn emoties. In het eerste kwartier ging mijn pijnscore van een 7 naar een 5. In het tweede kwartier van een 5 naar een 2. Daarna moest ik weer gewoon koken ;-), gewoon het dagelijks leven van een moeder. Een dag later was de pijn weer weg.

Een dag later was de pijn weer weg.

Ik hoop dat steeds meer mensen de invloed van hun onderdrukte emoties leren kennen. Dat we steeds meer begrijpen van het onderdrukken van emoties en welke effecten dat kan hebben in ons lijf. Natuurlijk niet bij een gebroken been. Dan moet je gewoon naar de dokter. Maar bij langdurige klachten zonder duidelijke oorzaak, vraag je eens af: wat speelt er bij mij, welke emotie zou er bij mij onder kunnen zitten?

Gezonde groet, Gertrud