Jeanet
51 jaar, marketingmedewerker

Klachten: long covid, CVS, tinnitus, pijn op de borst en PEM (ziek na inspanning)

In augustus 2020 kreeg ik Corona met hele hevige symptomen: een dubbele longontsteking, enorme spierpijn, hoofdpijn en pijn achter mijn ogen. Vijf weken lang lag ik dag en nacht op bed. Na acht weken was ik weer enigszins beter en ging ik aan het werk. Dat ging aardig, maar ik merkte dat ik na het sporten nog drie dagen moe was.

Een jaar later verwees de huisarts mij naar een revalidatiearts die vond dat ik hiit-trainingen (hoge intensiteit) moest volgen omdat mijn spieren snel verzuurden. Zijn theorie was dat ik de afvalstoffen van het coronavirus nog kwijt moest. Na een maand viel ik om. Ik kon helemaal niks meer en had die bekende, extreme, vermoeidheid, waar geen woorden voor zijn. Ik moest stoppen met werken en kwam in de ziektewet terecht.

Een half jaar lang zat ik alleen maar op de bank, uitgeput en heel snel overprikkeld. Zelfs binnen zat ik soms met een koptelefoon op. Ik ging naar de ergotherapeut en de fysiotherapeut, waar ik met lotgenoten bewoog. Ondertussen onderzocht ik wat er met me aan de hand was en begon ik stripverhaaltjes over die zoektocht op instagram te delen.

Ik kwam erachter dat er iets mis was met mijn zenuwstelsel: ik zat in freeze-stand, een immobilisatie-respons bij stress. De longcovid-klachten en de afwijkingen in weefsel en andere delen van het lichaam zijn echt, maar er wordt ook iets in je zenuwstelsel getriggerd waardoor je brein denkt dat je in gevaar bent en daar voortdurend op scant. Dat is een knap beschermingsmechanisme, maar in onze hectische samenleving lijkt zo’n beetje alles op gevaar waardoor je overprikkeld raakt. Er wordt dan ook minder zuurstof naar verschillende lichaamsdelen gestuurd waardoor je klachten krijgt als spierpijn en vermoeidheid.

Om dat te doorbreken focuste ik op ademhalingsoefeningen, meditatie en yoga. Ook volgde ik een protocol bij de ergotherapeut om met overprikkeling om te gaan. Daarnaast probeerde ik allerhande supplementen, therapieën en een darmdetox. Ik ging heel langzaam vooruit, maar was nog steeds hondsmoe. In juni vorig jaar begon ik met Low Dose Naldextron, wat mij op weg hielp. Afgelopen april deed ik 40 sessies Hyperbare Zuurstof Therapie. Ook dat hielp.

Maar de meest spectaculaire vooruitgang en daarna genezing, kwam door het omarmen van de body-mind-visie. Ik las het boek Weg van Pijn van Saskia de Bruin, en bestudeerde de informatie op The Cure for Chronic Pain van Nicole Sachs. Omdat ik zelf geen pijn had, dacht ik in eerste instantie dat het niet op mij van toepassing was. Ook vond ik het moeilijk te geloven dat je met schrijven beter zou kunnen worden. Toen hoorde ik de podcast van Sachs waarin gewone mensen hun verhaal deelden. Ik ging overstag en accepteerde dat ik niet ‘stuk’ was. Vanaf dat moment vertrouwde ik erop dat ik kon herstellen. Wat ook hielp was dat de grondlegger van dit soort methodes, revalidatie arts Dr. John Sarno, hier veel onderzoek naar heeft gedaan.

De omslag kwam afgelopen zomer toen ik, volgens de methode van Sachs, elke dag 20 minuten over alle stressmomenten in mijn leven schreef. Daarbij kwam er veel verdriet en boosheid naar boven. Het waren onbewuste emoties die door het schrijven bewust werden. Sommige emoties waren zo heftig dat ik over een aantal onderwerpen meerdere keren heb geschreven. Elke keer kwam er weer iets meer vrij.

Tijdens het schrijven geef je je zenuwstelsel en brein het signaal dat je veilig bent, dat de emoties er mogen zijn. Die situatie is er in het hier en nu namelijk niet meer. Tijdens het schrijven heb ik veel moeten zuchten om alle emoties door te laten stromen. Na het schrijven voelde ik altijd opluchting dat ik weer een aantal dingen van me af had geschreven.

Het schrijven gaf me veel lucht, letterlijk en figuurlijk. Ik kreeg meer inzicht in waarom ik op een bepaalde manier reageer. Ook kreeg ik meer compassie met mezelf, en leerde ik om in mijn dagelijks leven emoties toe te laten. Dat betekent niet dat ik ga stampvoeten als ik ergens boos over ben, maar dat ik even stilsta bij de emotie ‘boos’, er een paar keer doorheen adem en het ook in mezelf benoem. Voorheen duwde ik die gevoelens zo snel mogelijk weg. Nu, achteraf, besef ik dat die gevoelens ergens naar toe moeten. Als ik ze snel wegduw en ontken, gaat de emotie zich ergens vastzetten in mijn lichaam.

Na verloop van tijd merkte ik dat ik steeds meer kon. Dat die verschrikkelijke vermoeidheid afnam en dat ik steeds beter tegen prikkels kon. Half augustus durfde ik te zeggen: ik ben beter! Nu werk ik weer 36 uur en doe ik alles wat ik voorheen ook deed.

Mijn boodschap aan de gezondheidszorg

Dat je brein, je zenuwstelsel en emoties invloed hebben op je lichaam. De geneeskunde kijkt vooral naar het lichaam en probeert de symptomen weg te nemen. Een gemiste kans voor zoveel mensen die onnodig uitgeput thuis zitten met long covid en andere chronische klachten.