Als 17-jarige levenslustige jonge vrouw verliet ik mijn thuis en ging op kamers om te studeren. Al spoedig ontstonden mijn eerste vage klachten. Ik was duizelig, viel af en toe flauw en kreeg textielallergie. Dat laatste was bijzonder omdat wij thuis een kledingzaak hadden en ik net begonnen was aan een Textiel Management Opleiding met als doel om de zaak van mijn moeder over te nemen. Na het behalen van mijn diploma ben ik toch met veel enthousiasme bij mijn moeder in het bedrijf gestapt.

Maar mijn klachtenlijst werd langer en langer. Breidde zich uit met het prikkelbare darmsyndroom, voedselintolerantie, psoriasis op mijn hoofd, haaruitval, hoofd- nek en schouderpijn en onverklaarde hormonale klachten. De pijn verspreide zich over een groot gedeelte van mijn lichaam en werd chronisch.

Ik hield mijzelf voor dat mijn klachten weliswaar niet prettig waren maar dat het best vol te houden was, zeker omdat ik na jaren klachten inmiddels niet meer beter wist.

Het gevoel dat mijn dagelijkse klachten veroorzaakte, is het best te omschrijven als functioneren onder invloed van een zware griep. Bij griep kun je uitzieken, maar in mijn geval kon ik toch niet elke dag in bed kruipen? Mijn dagelijkse aangezichtspijn werd alsmaar ondraaglijker en belemmerde mij het steeds meer in mijn denken en functioneren.

In 18 jaar tijd veranderde ik van een energieke, sportieve vrouw in iemand die het gevoel had gevangen te zitten in het lichaam van een oude vrouw.

In deze periode heb ik van alles aangegrepen om van mijn klachten af te kunnen komen.
Van reguliere lichaamsbehandelingen tot pijnbestrijding. Van voedingssupplementen tot strenge voedseleliminatie diëten, van yoga tot meditatie: je kunt het zo gek niet bedenken of ik probeerde het wanhopig uit in de hoop op verlichting. Ik heb veel geld uitgegeven aan de nodige -pieën en -peuten maar niets hielp echt. Toen ik uiteindelijk ook uitvalverschijnselen in mijn benen en chronische slaapproblemen erbij kreeg, heb ik mijn bedrijf, wat ik ondertussen van mijn moeder had overgenomen, met pijn in mijn hart verkocht.

Eenmaal gestopt met werken werd de heftigheid van mijn klachten nog intenser.
Ik begreep er helemaal niets van en voelde mij steeds wanhopiger worden. In 2007 kreeg ik via twee verschillende reumatologen de diagnose fibromyalgie- wekedelen reuma. Deze diagnose heeft mij gelukkig “wakker geschud”. Fibromyalgie heeft geen lichamelijke oorzaak. Er moest dus een andere oorzaak zijn, maar wat? Ik ging linken leggen tussen mijn klachten en mijn verleden. Ik ontdekte dat ik de nare herinneringen aan mijn jeugd aan het onderdrukken was.

Ik ontdekte dat ik de nare herinneringen aan mijn jeugd aan het onderdrukken was.

Als kind groeide ik op in een gezin waarin er dagelijks sprake was van veel spanning, (verbale) agressie en vernederingen. Het ontbrak aan warmte, liefde en wederzijdse interesse. Een ondernemersgezin, waarin mijn moeder hoofdkostwinner was en zowel de vader- als moederrol op zich nam. Daarnaast vervulde ze de rol van mantelzorger voor mijn vader en broer. Beiden hebben een ernstige mate van autisme, waardoor ze erg beperkt zijn in hun zelfredzaamheid en ook op sociaal gebied de nodige beperkingen hebben.

Aangezien zij het niet erkennen en er dus ook geen hulp was binnen ons gezin was het gevolg dat zowel mijn moeder als ik heel lang functioneerden in een soort overleefmodus.

Wij waren 24 u per dag op ons hoede, bang voor de volgende explosie! Als gevoelig kind voelde ik mij niet gehoord of gezien en ik leerde om mijzelf aan te passen. Ik ontweek mijn autistische vader en broer. Er werd niet gepraat thuis, we leefden als vreemden langs elkaar heen. Ik kon mijzelf niet zijn omdat ik mijzelf moest beschermen. De onderdrukte gevoelens zaten 37 jaar in mijn systeem. Daar heeft het de nodige schade veroorzaakt in mijn persoonlijke ontwikkeling.

Ik besefte dat de chronische stress uit mijn jeugd verwerkt moest worden om te kunnen herstellen. Toen ben ik gaan praten, verdriet gaan voelen en uiten. Binnen drie maanden was ik geheel op eigen kracht volledig hersteld en klachtenvrij.

Er kwam een diepe angst bij mij naar boven. Angst waarvan ik niet wist dat ze bestond.

Ondanks het herstel van al mijn fysieke klachten in 2007, had mijn brein de heftigheid en omvang van mijn trauma ergens geparkeerd totdat de tijd ervoor rijp was om ermee aan de slag te gaan. Dit moment kwam toen mijn moeder eind 2016 in een periode van twee weken geestelijk en lichamelijk volledig ‘op slot’ kwam te zitten. Mijn moeder, een ijzersterke krachtige vrouw die de hele wereld aankon met haar optimistische blik veranderde binnen 14 dagen in een klein bang vogeltje, heen en weer wiegend op haar stoel met haar handen om haar oren. Toen ik haar aantrof in deze toestand kwam er bij mij een diepe angst naar boven. Angst waarvan ik niet wist dat ze bestond.

Na het volgen van gevoelssessies bij een therapeut kreeg ik traumabegeleiding aangeboden. Alle verdrongen gevoelens die ik als kind had ervaren kwamen ongefilterd naar boven. Door hiermee aan de slag te gaan kwam ik terug bij mijn ‘authentieke ik’. Mijn ‘overlevings ik’ is sindsdien steeds minder aanwezig. Begrip en vergeving hebben hiertoe bijgedragen. Ik leef sindsdien klachtenvrij vanuit een open hart.

MIJN BOODSCHAP AAN DE GEZONDHEIDSZORG

Een gezond lijf bloeit in een stressvrije geest. Als er geen lichamelijke oorzaak gevonden wordt voor klachten, is het zinvol om te achterhalen of er sprake is van onderdrukte emoties. Door hierover te praten komt vaak de verklaring voor een klacht naar boven. Het is essentieel voor een patiënt om erkenning voor zijn klacht te krijgen. Door de emotie te voelen en te verwerken kan de klacht gereduceerd worden of zelfs verdwijnen. Voor een optimaal resultaat is voelen essentieel in een behandeling.