In het begin denk je; het is dat vleermuis verhaal, het gaat wel weer over, maar het werd alleen maar erger. Ze kroop elke avond in elkaar van de buikpijn en meerdere malen per nacht kwam ze huilend uit bed van de pijn. In de ochtend was ze dan heel erg moe en wilde ze niet naar school, terwijl Lisan altijd graag naar school ging.

We dachten, we praten er niet meer over en besteden er geen aandacht aan, dan gaat het vanzelf over. Maar dat werkte voor Lisan juist averechts.

We zijn naar de huisarts geweest, die zei: ‘Het moet vanzelf overgaan.’ Nog geen week later, het hield maar niet op, heb ik weer gebeld en weer werden we naar huis gestuurd. Dat was lastig, want je weet ook niet waar het vandaan komt, hè. Je gaat denken, stelt ze zich aan of is er misschien echt iets mis met haar buik? Ze is best wel een actrice, dus dat maakt het gewoon heel lastig. Ook onderling met mijn man was dat lastig, omdat hij vond dat ze zich aanstelde en ik vond van niet.

Stond ze hier in de ochtend met dikke tranen haar tanden te poetsen en stond ik ernaast te huilen, want ja, je slaapt zelf ook slecht en je vindt het gewoon heel rot voor je kind. Ik zag haar veranderen van een vrolijk, spontaan meisje in een angstig, schrikachtig kind met veel pijn. En dan liet ik haar maar weer een dagje thuis, maar als ze dan even later hier lekker aan het spelen was dacht ik; potverdorie nu gaat het ook wel weer. Zo kwamen we in een vicieus cirkeltje terecht.

Uiteindelijk, op een dag dat het heel slecht ging, heb ik de assistent weer gebeld en tegen haar gezegd; ik wil nu langskomen, ze gilt het uit van de pijn, zo kan het niet langer. Toen mochten we komen. De huisarts heeft aan haar buik gevoeld, maar ja, daar voel je niks aan. Wel hebben we bloed laten prikken in het ziekenhuis. Gelukkig kwam daar niets uit.

We zijn gaan praten met de praktijkondersteuner van de huisarts. Zij zei dat het haar opviel dat Lisan over zoveel dingen nadacht en alles zo graag goed wilde doen. Dit herkende ik zeer. Haar buikpijn zou hier wel eens mee te maken kunnen hebben. Ze heeft ons toen doorverwezen naar een psychosomatisch therapeut speciaal voor kinderen.

Ik merkte dat het verhaal in haar hoofd heel groot was geworden.

Lisan vertelde aan de therapeut het hele verhaal van de vleermuis. Ik merkte dat het in haar hoofd heel groot was geworden. De therapeut luisterde goed. Ze nam haar serieus in haar angst zonder het zwaar te maken.

Mijn man en ik wilden het graag een beetje luchtig houden voor haar. We dachten, we praten er niet meer over en besteden er geen aandacht aan, dan gaat het vanzelf over. Maar dat werkte waarschijnlijk voor Lisan juist averechts. Die vleermuis is zo heftig geweest voor haar!

Ze is ongeveer tien keer bij de therapeut geweest. Ze vond het daar geweldig! Ze deden allemaal leuke spelletjes. Die spelletjes waren om haar relaxter en minder gespannen in haar buik te maken. Er waren meer dingen die voor spanning zorgde. Zo wil Lisan graag aardig gevonden worden. En iedereen vindt haar ook aardig, ze is zeer geliefd in de klas, maar voor haar eigen mening komt ze minder goed op.

De vleermuis heeft de spanning, die toch al in haar zat, getriggerd. Zo zie ik dat nu.

Daarnaast is ze fanatiek, wil het graag ‘goed doen’ en controle behouden. De vleermuis heeft zo als het ware de spanning, die toch al in haar zat, getriggerd. Zo zie ik dat nu. Via die spelletjes leerde ze dat je best doen, goed genoeg is en dat je niet overal controle over kan hebben.

Voor Lisan hebben die sessies enorm geholpen! De vrolijke, spontane Lisan is weer helemaal terug! Heel soms, als ze iets spannends gaat doen, zegt ze nog wel eens: ‘Ik heb buikpijn’, maar verder is het helemaal over.

Noot van de interviewster:

Ik heb met Marjon afgesproken dat ik eerst met haar zou praten en later met Lisan. Tijdens het gesprek met moeder belt de juf; Lisan heeft al sinds vanochtend pijn in haar nek. Ze kan haar hoofd niet meer buigen en zit met een sjaal om in de klas. Nu staat ze met een rood betraand gezichtje voor de juf. Juf vraagt aan moeder wat wijsheid is? Marjon herkent de klacht niet. Ze is vanochtend vrolijk naar school gegaan. Ze stelt voor haar direct op te halen.

Marjon vraagt aan mij: ‘Zou dit te maken kunnen hebben met dat jij hier bent en de spanning voor het interview?’ Ik zeg dat ik mij dat goed kan voorstellen. ‘Maar ik heb haar daar expres bijna niets over verteld!’, roept Marjon.

Even later komt Lisan als een klein, bang vogeltje binnen, helemaal verstijfd. Ze snikt nog een beetje na en kruipt bij haar moeder op schoot. Aan de juf had ze alles verteld. Dat er vanmiddag bij haar thuis iemand langs zou komen om haar te interviewen en dat daar een boekje van gemaakt zou worden. ‘En’, zo zei ze opgewonden: ‘Ik mag van de juf misschien dat boekje mee naar school nemen!’

Wat moeder vanochtend in twee zinnen tegen haar heeft gezegd, namelijk dat er iemand langs zou komen om haar te interviewen over het verhaal van de vleermuis, is in haar hoofd alweer heel groot geworden. In de loop van het gesprek ontspant ze en neemt de pijn af. Marjon belt de volgende dag op om te vertellen dat de nekpijn gelukkig weer helemaal verdwenen is.