Marjolein

43 jaar, lichaamsgericht coach i.o. / stressortherapeut

Klachten: long covid, hoofdpijn, duizeligheid, vermoeidheid

In maart 2020 werd ik ziek, wat achteraf gezien Covid is geweest. Het voelde voornamelijk als een stevige verkoudheid.

Het was wel een periode van veel stress, zowel op het werk als thuis. En natuurlijk was er ook wereldwijd veel angst over de pandemie. Ik dacht dat ik gewoon zou herstellen maar kreeg steeds meer klachten. Ik kon me niet goed concentreren, kreeg hoofdpijn, duizeligheid, oogmigraine, hartkloppingen en raakte uitgeput. Sociale interactie werd te intensief.

Toch bleef ik maar doorgaan en meldde ik me niet ziek. Na een week vakantie in mei stortte ik in. Volgens de huisarts had ik een burn-out. Ik heb me toen voor 75 procent ziekgemeld; hoe ziek en slecht ik me ook voelde, het lukte me niet om me volledig ziek te melden. Ik had een groot verantwoordelijkheidsgevoel, cijferde mezelf weg en ging over mijn grenzen. Ik mócht gewoon niet ziek zijn van mezelf, wilde me niet ‘aanstellen’ en ging maar door.

In juli ging het echt niet meer en meldde ik me alsnog voor 100 procent ziek. In de maanden die volgden heb ik verschillende onderzoeken laten doen, maar er werd niets gevonden. Langzaam werd duidelijk dat het om long-covid ging. Ik probeerde van alles om beter te worden: fysiotherapie, ergotherapie, sessies met een psycholoog en een orthomoleculair therapeut, ASITT-therapie en verschillende supplementen. Niets hielp duurzaam.

In 2021 ging ik steeds meer achteruit, totdat ik ongeveer driekwart van de dag op bed lag. Ik kon niet meer autorijden, koken, samen eten of tv kijken. Elke prikkel en inspanning maakte me ziek, zowel fysiek als mentaal. Ik kwam bijna niet meer buiten. Bij een blokje om van 300 meter viel ik soms stil of raakte ik zo overprikkeld dat ik hyperventilerend thuiskwam. Van sommige activiteiten moest ik twee dagen op bed bijkomen.

Terugkijkend zie ik dat ik volledig in de kramp zat. Ik was non-stop bezig met covid. Ik wilde begrijpen wat er met me aan de hand was, maar hield ook het nieuws bij rondom de ontwikkelingen wereldwijd. Dat gaf me een gevoel van controle, want er zat ontzettend veel angst in me. Soms wees mijn partner of mijn moeder me hierop. Ik werd dan boos en voelde me onbegrepen.

In de zomer van 2021 zag ik dat long covid veel overeenkomsten vertoont met het post commotioneel syndroom (chronische klachten na hersenschudding). Hierdoor ontdekte ik Brainproof Cognitive Movement Therapy. Deze therapievorm werkt met je cognitieve vaardigheden, maar ook je zintuigen, prikkelverwerking, mindset en emoties. Ze maakt de koppeling met het brein en de mens als systeem: het is een reset van je stress-systeem.

Het was een vrij intensieve therapie, maar ik zette een grote stap vooruit in mijn herstel. Het lichaamswerk en de veiligheid binnen het programma waren van grote waarde. Het gaf me de regie terug en het vertrouwen dat er wel degelijk herstel mogelijk is.

Na deze therapie bleef ik lang op een plateau hangen. Een aantal klachten was nog steeds niet verdwenen. Vooral de angst, paniek en overprikkeling kwamen met enige regelmaat terug. Ik informeerde me verder over TMS, de polyvagaal-theorie en hoe je je brein kunt herprogrammeren. Ik luisterde de podcasts van Milou Pelle (The_New_Mi) en las de boeken Weg van de Pijn van Saskia de Bruin en The Way Out van Alan Gordon. Hierin wordt uitgelegd hoe angst en focus op de klachten deze juist kan laten intensiveren. Er op deze manier naar kijken en mee omgaan werkte voor mij. Met kleine stapjes heb ik mijzelf steeds verder gerustgesteld, activiteiten uitgebreid en de angst verminderd.

Toen kwam ik Stressortherapie van Marten Klaver op het spoor. Ik ben de opleiding gaan volgen. Voor mijzelf en mijn eigen proces, maar ook omdat ik zelf al jaren een carrièreswitch wilde maken richting coaching en therapie.

Dit is voor mij de echte omslag geweest van begrijpen naar voelen! Ik zat lange tijd al op het goede pad, maar ik bleef in mijn hoofd zitten en maakte alsnog niet de koppeling naar mijn lichaam en voelen. Tijdens de opleiding heb ik veel geleerd over de werking van het brein, het limbisch systeem en hoe onbewust onderdrukte emoties een rol kunnen spelen bij chronische klachten. Ik ben verder op ontdekking gegaan naar wat er zich afspeelt in mijn emotionele binnenwereld en mijn onbewuste. En daarmee heel wat stappen gezet in het herkennen en erkennen van emoties die ik onbewust onderdruk.

Ik kwam erachter dat mezelf wegcijferen en perfectionisme, gedragingen zijn die al op heel jonge leeftijd zijn ontstaan. Mijn beschermingsmechanismen. Om me weg te houden van de emoties die ik niet wil voelen. Het heeft me echt enorm geholpen om nog weer verder van klachten af te komen.

De angst voor afwijzing op het tonen van emoties was enorm groot. Ik was doodsbang om me uit te spreken, bang dat iedereen me een aansteller vond. Ik heb op heel jonge leeftijd onbewust besloten om mijn emoties niet meer te tonen. Ik werd een wandelend hoofd en was totaal het contact met mijn lichaam en mijn gevoel kwijt.

En nu voel ik weer! In het proces heb ik heel wat heftige emoties doorvoeld. Ook positieve: ik kan weer trots voelen en mezelf erkenning geven voor waar ik nu sta. Dat het dapper is geweest om tegen de stroom in dit pad op te gaan en trouw te blijven aan mezelf.

Momenteel beschouw ik mijzelf als hersteld. Ik ben mijn hart gaan volgen en laat steeds vaker mijn stem horen. Mijn baan ben ik kwijtgeraakt, maar het heeft me op een nieuw pad gebracht. Want ik ben mijn eigen praktijk aan het opzetten als coach. Af en toe spelen er nog wel eens wat klachten op. Ik heb ook niet de illusie dat ik altijd klachtenvrij blijf. Maar ik doorzie nu dat er wat onder ligt. Dat ik bepaalde emoties (onbewust) niet wil voelen en dat mijn beschermingsmechanismen weer aan staan. Het lukt me steeds beter om dit patroon te herkennen en erkennen. En, ook heel belangrijk: om mijn gedrag aan te passen.

Mijn boodschap AAN de gezondheidszorg

Zorg dat er weer meer ruimte komt voor menselijkheid in de gezondheidszorg. Alles begint bij erkenning! Het zou in mijn ogen goed zijn als het niet alleen over aandoeningen en symptoombestrijding gaat. Dat er meer tijd komt om écht te luisteren naar de mens en het verhaal achter de klachten. En dat er goede uitleg gegeven wordt over de werking van het brein en de wisselwerking tussen lichaam en geest.