Michelle
23 jaar, master pedagogische wetenschappen

Klachten: buikpijn, liespijn, pijn in heupen en benen, fibromyalgie en prikkelbare darm syndroom

Toen ik 9 jaar oud was, ben ik gevallen bij een voetbaltraining. Een ‘gewone’ blessure, die zorgde voor een heftige stekende pijn in mijn liezen. Maar wat een gewone blessure leek, was alles behalve waar. De val tijdens de training is bijna veertien jaar geleden en de pijn in mijn liezen is tot de dag van vandaag nooit meer overgegaan.

De ‘gewone blessure’ bleef aanhouden en werd chronisch. Naast alleen pijn in mijn liezen, kreeg ik nu ook pijn in mijn buik, benen en heupen. Ik kon mijn dagelijkse activiteiten niet altijd meer uitvoeren, ik kon niet meekomen met leeftijdsgenootjes en ik voelde me ontzettend wanhopig en eenzaam.

Ik ging van dokter naar dokter. In totaal heb ik vijftien artsen gezien en twaalf verschillende fysiotherapeuten. Niemand kon mij helpen. Niemand, behalve ikzelf.

Een ‘gewone blessure’ bleef aanhouden en werd chronisch.

Vorig jaar, dertien jaar na mijn val, vertrok ik met een laatste sprankje hoop op verbetering in mijn eentje voor een halfjaar naar Australië. Ik wilde ook een keer net als mijn leeftijdsgenootjes ‘wat leuks’ doen en ‘gelukkig zijn.’ De reis bezorgde me doodsangsten. Ik denk dat er nog nooit iemand zó bang op reis is gegaan. Ik huilde de hele vlucht, 38 uur lang, maar de wanhoop om op dezelfde voet door te moeten gaan en de behoefte om ‘iets van mijn leven te maken’ was groter.

In Nederland durfde ik meestal niet te laten zien dat ik pijn had. Bang om buitengesloten te worden, of weggezet als een aanstelster, maar in Australië had ik daartoe geen keus. Ik woonde met 30 studenten in één huis, waarbij ik zelfs mijn slaapkamer moest delen. Ik kon me niet terugtrekken, dus moest ik me uiten. Mensen zagen me pijn hebben, angstig en verdrietig zijn. Het onmogelijke gebeurde. Ik uitte mijn emoties en op dat moment werd mijn pijn minder.

Een halfjaar geleden kon ik nog amper mijn bed uitkomen en in Australië kon ik zelfs reizen! Voor het eerst sinds hele lange tijd lukte het me om te ontspannen. Het maakte me ontzettend emotioneel en gelukkig. Maar daarbij ook heel verward. Want hoe kon dat nu?

Ik voelde veel boosheid en verdriet over de afkeurende reacties van anderen op mijn aanhoudende pijn.

Eenmaal weer thuis ging ik dit verder uitzoeken. Hoe meer ik dit deed, hoe dichter ik bij de oplossing achter mijn dagelijkse pijn leek te komen. De oplossing bleek te liggen in het voelen en verwerken van ‘weggestopte emoties’.

Ik had ontzettend veel verdriet, van vroeger, door de scheiding van mijn ouders en het pesten op school. Ik voelde ook veel boosheid en verdriet over de afkeurende reacties van anderen op mijn aanhoudende pijn, en frustratie en teleurstelling over artsen die mij niet hadden kunnen helpen. Echter, dit had ik allemaal nooit geuit. Voor mijn gevoel was daar in onze ‘social media’ en drukke maatschappij geen ruimte voor.

Dus had ik heel lang een masker opgehad en gedaan alsof er niets aan de hand was. Niet huilen, maar doorgaan, was lange tijd mijn motto. Pas toen dat masker in Australië niet meer vol te houden was en ik het wel af moést zetten, verminderde de pijn.

Waarom had een dokter mij dit nooit verteld?

Ik ontdekte dus een direct verband tussen het wegduwen van mijn emoties en mijn pijn. Waarom had een dokter het met mij hier nooit over gehad?

Ik vond het onvoorstelbaar en ben vier weken geleden over mijn visie op chronische pijn gaan bloggen. In een paar dagen tijd kreeg ik heel veel reacties van betrokkenen, mensen die het herkenden, lotgenoten en geïnteresseerden.

Maar ook van RTL Nieuws. Zij vonden mijn verhaal indrukwekkend, namen een interview af en publiceerden een artikel over mij en mijn verhaal.

Het gaat nu een stuk beter met mij. Om volledig pijnvrij te worden heb ik nog een weg te gaan, maar dat het de goede kant op gaat, weet ik zeker. Ondertussen zal ik blijven bloggen over mijn proces. Ik hoop daarmee anderen te inspireren en hoop te geven, want ik geloof ondertussen dat een pijnvrij leven wel degelijk mogelijk is.

Inmiddels is Michelle volledig pijnvrij en heeft ze een documentaire gemaakt over haar reis naar een pijnvrije toekomst, die je gratis online kunt bekijken via: https://painkillersbymies.nl/