Milou
37 jaar, Orthopedagoog/ leerkracht

Klachten: na een hersenschudding heftige hoofdpijnen, kaakpijn, extreme last van licht en geluid, extreme vermoeidheid. Diagnoses SOLK, PCS (postcommotioneel syndroom), NAH (niet aangeboren hersenletsel).

Door een niet eens zo’n hele heftige val van mijn fiets in 2017 kreeg ik een hersenschudding en daar herstelde ik niet meer van. Ik had altijd (hoofd)pijn, was extreem snel overprikkeld en voelde me vaak uitgeput. Alle dagelijkse, vanzelfsprekende bezigheden werden een helse uitdaging. Werken ging sowieso niet meer, maar ik kon ook mijn kinderen van toen 2 en 4 jaar oud, tot ontzetting van mezelf, niet meer om mij heen verdragen. Ze gingen meer naar de opvang, opa’s en oma’s werden ingeschakeld en mijn man deed het hele huishouden in zijn eentje. Toch bleven mijn dagen slopend.

Alle dagelijkse bezigheden werden een helse uitdaging.

Op het dieptepunt zat ik thuis stil op de bank met oordoppen in zonder; kinderen, lezen, schermen, muziek, zonlicht, sporten, sociale contacten en uiteraard zonder werk. Soms keek ik op de klok en dan was het pas 11.00 uur en dacht ik: o mijn god hoe kom ik deze dag door?!

Ik kreeg de diagnoses SOLK, PCS, NAH. Zeker na de diagnose ‘niet aangeboren hersenletsel’ (NAH) stortte mijn wereld in, want daar kom je niet meer vanaf ook al was er op de hersenscan in het ziekenhuis niets te zien. Mijn klachten verergerde, mijn wereld werd nog kleiner.

Elke 3 weken werd ik gebeld door de bedrijfsarts die vroeg hoe het ging en telkens moest ik zeggen; slecht. Als iemand vroeg hoe het ging, kon ik eigenlijk alleen maar huilen (maar deed dat niet). Omdat het maar slecht bleef gaan zocht ik nauwelijks contact meer met mensen, ook werd ik overladen met adviezen.

Op het dieptepunt zat ik thuis stil op de bank met oordoppen in.

Ik bleef zoeken naar therapieën die mij konden fixen. Ik begon met ergotherapie, daarna psychosomatische fysio, ik startte een revalidatie traject (met een revalidatiearts, psycholoog, fysio, ergotherapeut, psychosomatisch fysio en maatschappelijk werkster), vervolgens homeopathie, neuro feedback, accupunctuur, massages, access bars, kaak fysio, hoofd-hals-adem therapie.

Na 2 jaar een behandeling in Amerika (Cognitive FX), visuele therapie, (functionele) chiropractor, cranio sacraal en weer een fysio. Elke therapeut vertelde mij dat er iets ‘mis’ was met mijn lichaam. In eerste instantie klonk dat best aannemelijk en kreeg ik de hoop dat er iets aan te doen was. Ik deed dagelijks oefeningen en had een totale focus op ‘fixen’. Soms ging ik ook iets vooruit, maar nooit significant. Geen enkele behandeling hielp écht.

Ik hoorde steeds vaker:
“Jij wil teveel, je verwacht teveel van jezelf.”
“Jij zult nooit meer kunnen werken.”
“Je bent nu al 2 jaar bezig, je zult nooit meer significant herstellen.”
“Accepteer je klachten en leer ermee leven.”

Ik bleef zoeken naar therapieën die mij konden fixen.

In 2020 werd ik volledig afgekeurd voor werk door het UVW (IVA). Dit was een nieuw dieptepunt, een intens proces. Nu wist ik zeker dat het echt nooit meer goed zou komen. Het werd zwart om mij heen, van mij hoefde het niet meer en ik ging me nog meer afsluiten, ik kon toch niets. Ik gebruikte ondertussen steeds vaker pijnstillers, slaappillen en oxazepam.

Op dit dieptepunt begon ik te voelen dat ik andere keuzes mocht gaan maken, ik had immers alles binnen de reguliere geneeskunde (en ver daarbuiten) al geprobeerd, er was niets meer wat ik van mezelf nog ‘moest’ proberen om te herstellen. Ik ging meer mijn gevoel volgen, want dat was het enige wat overbleef. Zo begon ik met het bewandelen van een nieuwe weg en dat was doodeng, een weg volgen die niet mainstream was.

De omslag kwam toen ik een holistisch psycholoog ontmoette die ook een hersenschudding had gehad. Ik voelde me begrepen door haar en begon een coaching-traject. Ik leerde over de polyvagaal theorie, de kracht van het onbewuste brein, de invloed van angst. Ik deed innerlijk kind werk en ontdekte dat dit was wat ik nodig had. Ik ging stapje voor stapje vooruit, kreeg langzaam meer regie en vertrouwen, werd vrolijker. Maar de angst bleef; zal het ooit écht goed komen? Ik deed ook nog allerlei fysieke therapieën (visueel, chiropractor en fysio).

Het werd zwart om mij heen, van mij hoefde het niet meer.

Toen kwam het boek ‘Weg van de pijn’ van Saskia de Bruin op mijn pad en de website ‘Depijnvoorbij’ van Stichting Emovere. Daar las ik dat mijn lichaam helemaal niet stuk was en ik echt zou kunnen herstellen. De theoretische onderbouwing gaf me geruststelling. Ik durfde eindelijk naar binnen te keren, op emotionele ontdekkingstocht te gaan.

Het echte keerpunt kwam toen ik een behandeling bij ‘Emotie als Medicijn’ aanging. Daar ontdekte ik dat ik constant aan het pleasen was. Ik wilde het voor iedereen ‘goed’ doen. Dat gaf veel onbewuste stress. Zo bleek ik zonder het te weten al heel lang uit balans te zijn. Mijn val en de daaruit voortkomende hersenschudding was puur de laatste druppel geweest. Daarmee had mijn lichaam op de rem getrapt en hard NEE geroepen, zo niet meer verder!

De oplossing lag in mezelf. Ja, dat was heel confronterend! Deed ik het mezelf aan? Nee! Niet bewust. Mijn brein beschermde mij voor emotionele pijn, de pijn van het ‘niet goed doen’. Zo ging ik bijvoorbeeld waarnemen dat zodra iemand ook maar enigszins een afkeurende blik op mij wierp, de pijn direct toenam.

Mijn brein beschermde mij voor emotionele pijn, de pijn van het ‘niet goed doen’.

De overtuiging ‘ik doe het niet goed’ is er in mijn jeugd ingeslopen en het patroon van pleasen is al heel jong begonnen. Door me hier bewust van te worden kon ik de koppeling maken naar mijn dagelijks leven en zelf deze vicieuze cirkel doorbreken. Ik ging veel meer naar mijn eigen gevoel luisteren in plaats van dat te doen waarvan ik dacht dat anderen het ‘goed’ zouden vinden. Dat was heel intens. Geen quick fix.

Vroeger was ik aan het overleven, maar ik had dat niet door. Ik handelde vanuit een constante angst voor afwijzing en als zich iets vervelends voordeed, moest dat zo snel mogelijk worden opgelost. Nu neem ik veel meer tijd voor dingen. Het mag ook ‘misgaan’, ik heb er nu vertrouwen in dat het juiste zich vanzelf aandient.

Ben ik weer helemaal de oude? Nee!
Dat wil ik ook niet, die versie kon het niet meer volhouden. Maar ik lééf weer, kan alles weer doen wat ik wil. Ik werk weer in het onderwijs en geniet. Ik voel de zonnestralen op mijn huid en kan eindelijk ook weer de liefde voor mijn kinderen voelen. Ik ben bewuster en krachtiger dan voor mijn val, ondanks dat ik nog in het allerlaatste staartje van mijn proces zit. En, heel belangrijk; het is oké om soms niet oké te zijn.

Al mijn ervaringen neem ik weer mee in mijn werk in het onderwijs. En ik deel mijn ervaringen in een podcast: The New Mi – van overleven naar léven.

MIJN BOODSCHAP AAN DE GEZONDHEIDSZORG

Ik hoop dat er steeds meer kennis komt binnen de reguliere zorg over de invloed van onbewuste (verdrongen) emoties en stress op aanhoudende klachten. Ik hoop dat deze kennis eerder in een herstel proces meegenomen wordt. Zodat er met een meer holistische visie naar klachten gekeken kan worden, waarbij ook andere therapievormen (met vergoeding!) mogelijk zijn. Ik wens dat mensen zich gehoord en gezien voelen binnen het zorgsysteem en vertrouwen krijgen en houden in mogelijkheden tot herstel.