Barbara, 45 jaar, drogist
Klacht: fibromyalgie

Ik had klachten in mijn gewrichten en ging daarmee naar de huisarts.
Mijn moeder heeft reuma en dus was ik bang dat ik het ook zou hebben.
De huisarts verwees mij naar de reumatoloog en die constateerde na een paar testen dat ik geen reuma had, maar fibromyalgie.
Opgelucht? Nee, want tegen fibromyalgie was niets te doen. Ik kreeg twee medicijnen mee.
Ik nam ze in, maar de pijn bleef.

Opnieuw naar de huisarts die mij doorverwees naar de fysiotherapeut.
Dát bracht verlichting, echter was dat iedere keer maar van korte duur.
Naast de pijn voelde ik me moe en was tot weinig in staat. Als ik al iets deed wat ‘extra’ was, zoals bijvoorbeeld de ramen wassen, dan moest ik dat de dagen erna bekopen met veel pijn in mijn armen en benen.

Dit waren klachten waar ik al jaren op mijn manier mee omging.
De pijn en dodelijke vermoeidheid waren “logisch” geweest ten tijde van mijn huwelijk.
Ik had de zorg voor 3 kleine kinderen, dag en nacht, terwijl mijn man een eigen zaak had en daar al zijn energie in stopte. Ik was moeder en huisvrouw en er werd van mij verwacht dat ik alles thuis zou regelen. Geen wonder dat je dan moe bent, toch?
Maar nu, na een paar jaar gescheiden te zijn, bleef de ‘dodelijke’ vermoeidheid en de pijn in mijn armen en benen. De kinderen waren er nog steeds, maar er was ook een lieve vriend gekomen die wél de zorg zo af en toe overnam.
De fysiotherapeut waar ik heen ging was geïnteresseerd in mijn verleden, luisterde oprecht en dacht mee. Door hem ben ik in contact gekomen met een arts gespecialiseerd in SOLK.
Waarom zou ik het niet proberen? Fysio, medicijnen; beide zorgden er niet voor dat ik geen klachten had. Ik was op dat moment midden dertig, als ik met dit lijf oud moest worden dan hoefde dat voor mij niet.

Ik had geen idee wat mij te wachten stond bij deze arts. Geheel blanco stapte ik de behandeling dan ook in. Nu noem ik het behandeling, toentertijd zou ik er geen naam voor kunnen bedenken.
We hadden een intake gesprek waarin ik o.a. vanuit mijn eerste gedachte moest reageren, niet nadenken, maar vanuit het impuls. De antwoorden die ik gaf waren anders dan de antwoorden die ik gegeven zou hebben als ik er even over nagedacht zou hebben.
Deze arts luisterde naar wie ik ben en hoorde mijn geklaag aan.
Ik was sceptisch, want ook hij kon mijn verleden immers niet veranderen. Hij kon de ‘verloren’ jaren met mijn ex-man niet ongedaan maken of er voor zorgen dat mijn ex zijn kinderen wat vaker op zou halen.
Toch stond ik er voor open om mij te laten helpen, want de reguliere gezondheidszorg kon dat niet.

Er werd afgesproken dat ik met de arts ging mailen, over de dagelijkse zaken en hoe ik me daarbij voelde en wat het met mij deed, fysiek en psychisch.
De arts gaf dan iedere keer feedback en wees mij op de pijnpunten.

Als ik nu terug kijk op het hele proces dan is het sleutelwoord bewustwording.
Je eigen invloed nemen en de dingen je niet laten overkomen. Pro actief zijn.
Ik werd ziek door mijn eigen psyche, mijn eigen gedachten gaven zoveel stress dat dat zich uitte in mijn spieren. De pijn in mijn spieren is te vergelijken met een continue spierkramp, de spier is ook hard en ontspant zich niet zomaar. Door pijn wordt je moe, slaap je slecht en voor je het weet zit je in een vicieuze cirkel.

Recentelijk heb ik twee jaar full time als drogist gewerkt, zonder klachten!
Toch heb ik mijn baan opgezegd, omdat ik het binnen mijn werk niet eens was met de manier van leidinggeven. In de maanden dat ik nu werkloos ben, krijg ik ineens weer klachten.
Ik raak niet in paniek,

ik weet nu waar de pijn vandaan komt en ik weet dat ik de eigenaar ben van het proces.

MIJN BOODSCHAP AAN DE GEZONDHEIDSZORG IS:

“Ik zou willen dat een ziekte in de gezondheidszorg breder bekeken wordt. Laat mensen, met hulp, het zelfonderzoek aangaan. Laat ze ervaren hoe sterk angsten en krampachtige gedachten, doorwerken in je lichaam. Je lichaam is zoveel eerlijker dan je hoofd!”

Annet, 54 jaar, administratief medewerkster 
Klacht: migraine

De eerste keer dat ik migraine had, was op de lagere school. Ik was, denk ik, acht jaar. Migraine zit bij ons in de familie, mijn moeder had het ook en haar moeder ook. Het is mijn hele leven met mij meegereisd.

Door de migraine lag ik regelmatig op bed, miste ik verjaardagen en feestjes en was ik moe, heel erg moe. Bijkomende klachten waren down voelen, geen fut meer en overgevoelig voor drukte, geluiden en prikkels. Qua functie moest ik een flinke stap terugdoen om werk, gezin en migraine te kunnen combineren.

In de loop van de jaren heb ik in gevecht tegen de migraine heel veel geprobeerd zoals: fysiotherapie, haptonomie, osteopaat, chiropractor, Body Stress Release, diëten, bloedonderzoek naar intolerantie voor voedingsmiddelen, homeopathie, acupunctuur, Reiki en diverse gesprekken bij een psycholoog. Alles hielp een beetje en niets hielp echt. Ik bleef veel medicatie nodig hebben om ‘overeind te blijven’.

Zonder mijn migrainepillen durfde ik de deur niet uit.

Een aantal jaar geleden begon ik met het beoefenen van yoga en dat gaf veel rust. Ik werd mij ervan bewust dat je veel met je mindset kan beïnvloeden. Daarom besloot ik het persoonlijke ontwikkeltraject van mijn yoga docent die ook mental coach is, te gaan volgen. Dat heeft mij ervan bewust gemaakt, dat de verantwoordelijkheid bij mezelf ligt. Ik ben gestopt met ‘vechten’ tegen de migraine en voel mij er niet langer slachtoffer van. Dat is een belangrijk keerpunt geweest en heeft heel veel veranderd. Van nature ben ik een perfectionist die altijd vind dat dingen moeten gebeuren op een bepaalde manier. Nu ben ik zachter naar mezelf toe en kan veel beter accepteren dat niet alles perfect hoeft te zijn. Ook durf ik mijn eigen donkere kant beter onder ogen te zien en heb ik ervaren dat angsten die leken op olifanten, muizen bleken te zijn. Sindsdien is de migraine met tweederde afgenomen.

Afgelopen oud en nieuw vierden we bij vrienden en ik had mijn migrainepillen niet bij me. ‘Als het moet, rij ik weer naar huis’, zo dacht ik erover. Dat was vroeger ondenkbaar! Dat ik er ooit nog eens zo relaxt in zou staan, had ik nooit durven dromen!

Als de migraine zich nu toch voordoet, kan ik zonder strijd in bed gaan liggen en het rustig laten wegzakken. En waar ik vroeger zoveel pillen slikte dat ik er hoofdpijn van kreeg (medicatie afhankelijke hoofdpijn) slik ik, indien nodig, nu nog maar de helft van een tablet. Dat is voldoende. Ook heb ik mijn voeding aangepast. Opeens lukt het me nu wel om suikers te vermijden en bewuster te eten. Sinds ik mijzelf inclusief migraine, heb geaccepteerd is mijn leven er op alle fronten op vooruit gegaan. Dat gun ik anderen ook.

MIJN BOODSCHAP AAN DE GEZONDHEIDSZORG IS:

“Ik zou willen dat een ziekte in de gezondheidszorg breder bekeken wordt. Laat mensen, met hulp, het zelfonderzoek aangaan. Laat ze ervaren hoe sterk angsten en krampachtige gedachten, doorwerken in je lichaam. Je lichaam is zoveel eerlijker dan je hoofd!”

Claske, 57 jaar, leidinggevende jeugd GGZ
Klacht: rug- en knieklachten

Tijdens een intensieve periode van training voor een hardloopwedstrijd, kreeg ik klachten aan mijn rug en knie. In eerste instantie stopte ik tijdelijk met hardlopen, maar daarmee verdwenen de klachten niet. Daarna heb ik me gewend tot een fysiotherapeut. Dat hielp, vooral mijn knie herstelde door het doen van oefeningen al snel. Echter de lage rugklachten gingen niet over. Hardlopen ging niet meer, maar ook gewoon lopen werd steeds moeizamer. Soms wist ik niet hoe ik vanuit mijn auto op de parkeerplaats tot de deur van mijn kantoor moest komen. Dit duurde enkele jaren.

Ik heb veel fysiotherapie gehad en een diagnostisch traject bij een speciale rugkliniek. De diagnose was slijtage en mogelijk een hernia die al op zijn retour was.

Doordat het hardlopen niet meer ging, ben ik aan yoga gaan doen. Door de yoga ben ik veel beter naar mijn lichaam gaan luisteren en realiseerde ik mij dat ik gewoonlijk heel veel pijntjes negeer. Van huis uit heb ik de

mentaliteit meegekregen van ‘niet zeuren maar poetsen’. Ik besefte dat ik de oefeningen van de fysiotherapeut deed in dezelfde mindset; ik ging flink aan de slag met de oefeningen en dan zouden de klachten vanzelf wel overgaan. Echter, mijn rug kwam steeds vaster te zitten.

Het keerpunt was een mindset verandering onder begeleiding van mijn yoga docent en mental coach. Er kwam een besef dat, de diagnose ‘slijtage’, nog niet hoefde te betekenen dat ik niks meer zou kunnen. Ik ging accepteren dat de pijn er was. Door de rust en ontspanning die door dit nieuwe besef ontstond, ging het bewegen plotseling veel gemakkelijker.
Dat was echt een eyeopener, dat overgave en loslaten zoveel ontspanning en daarmee herstel kan opleveren.

Vervolgens ben ik veel preciezer gaan voelen. Ik kon ervaren hoe een krampachtige gedachte mijn lijf direct vastzette. En ook de overtuiging dat je altijd voor alles hard moet werken, heb ik onderzocht. Ik mag nu van mijzelf iets ‘spannend’ vinden, ergens onzeker over zijn of geraakt worden. Soms val ik terug in het oude patroon van hard werken en doorzetten. Ik herken dan veel sneller wat dat met mijn lichaam doet. Op het moment dat ik het herken, kan ik een nieuw besluit nemen. Dat geeft direct ontspanning en rust. Ik kan voor dingen kiezen en daarmee zelf een verandering teweegbrengen.

De pijn die ik toen had, heb ik niet meer. Ik kan nu bijvoorbeeld rustig 15 kilometer wandelen. Daarvoor dacht ik niet eens aan de mogelijkheid dat ik überhaupt zou kunnen wandelen!

Als ik nu last krijg van mijn rug ga ik kijken naar wat ik aan het doen ben en waar ik aan het ‘vastzetten’ ben.

Ik kan belemmeringen in mijn hoofd wegnemen en zorgen voor ontspanning.

MIJN BOODSCHAP AAN DE GEZONDHEIDSZORG:

In de gezondheidszorg zijn we sterk gericht op het wegnemen van klachten die geïsoleerd worden bekeken. Zeker waar sprake is van chronische klachten werkt die aanpak onvoldoende. Het gaat om je totale welbevinden en beleving van je eigen gezondheid. Lichaam en Geest zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden en beïnvloeden elkaar. Een holistische aanpak geeft aandacht aan alle facetten en draagt er toe bij dat klachten verdwijnen of verminderen. Het draagt voor mij bij aan een andere gezondheidsbeleving.

Jan, 39 jaar, Chronic Pain Coach
Klacht: hernia, ischias, tinnitus, psychogene, migraine, maagzweer, fibromyalgie.

Jarenlang had ik elke vorm van chronische pijn die je maar kunt bedenken. Het begon met rugklachten die na stressvolle situaties steeds weer de kop op staken en erger werden. Op een gegeven moment verschoof de pijn naar mijn benen, oren, hoofd en maag. Een mri-scan liet duidelijk verschillende hernia’s zien. Ik was rijp voor allerlei diagnoses: tinnitus, ischias, hernia, Carpaal Tunnel Syndroom, een burn-out en fibromyalgie.

De échte oorzaak

Ik probeerde allerlei therapieën uit om de pijn te stoppen. Van fysiotherapie en shockwave, tot acupunctuur en chiropractici. Soms gaf het even wat verlichting, maar vaak was de pijn in no time weer terug. Toch geloofde ik diep van binnen dat er een oplossing moest zijn voor mijn pijn. Ik nam, hoe moeilijk dat af en toe ook was, geen genoegen met therapieën die alleen de symptomen bestreden. Ik zette mijn zoektocht voort. De oorzaak van mijn pijn móést ergens anders liggen. Uiteindelijk kwam ik uit bij de plek die al mijn klachten veroorzaakte: het brein.

Emoties voelen

Ik ontdekte dat onderdrukte emoties gegenereerd door mijn brein de oorzaak waren van mijn pijnklachten. Door middel van introspectie en nieuw verworven kennis werd ik bewust van onverwerkte negatieve ervaringen uit het verleden en leerde ik de emotionele pijn die ik jarenlang had weggestopt weer écht te voelen. Ook trainde ik mezelf in het herkennen van bepaalde onderbewuste patronen en karaktereigenschappen die innerlijk voor strijd en uiteindelijk voor fysieke pijn zorgden. Persoonlijkheidskenmerken als: perfectionisme, conflict vermijdend gedrag, streng zijn voor mezelf en please-gedrag. De pijn opheffen begon met het terugvinden van mijn eigen oorspronkelijke emoties.

Pijnvrij leven

Deze verandering kostte tijd. Het duurde geruime tijd voordat ik met dit inzicht bewust kon kiezen niet meer in de angst voor emoties en pijn te stappen. Met als resultaat dat ik pijnvrij werd en nog steeds ben! Soms komt er nog weleens pijn voorbij, maar dan weet ik: dit is het oude patroon. Ik heb nu de tools om snel weer pijnvrij te worden.

Leer luisteren

Pijn lijkt misschien je grootste vijand. Maar het is óók je grootste raadgever. Door dit proces weet ik waar mijn grenzen liggen. Wat ik wil in mijn leven. Er is altijd licht aan het eind van de tunnel. Het is continu vallen en weer opstaan. Maar ik weet nu; pijn is altijd een signaal en ik heb naar dat signaal leren luisteren. Ook jij kunt pijnvrij worden, dat weet ik zeker!

Train je brein

Mijn zoektocht leidde tot een enorme verbreding van mijn kennis over het brein en het menselijk lichaam. Ik begrijp nu waarom het brein verantwoordelijk is voor chronische pijnklachten. Ik besloot er mijn levenswerk van te maken en heb een eigen methode ontwikkeld waarbij ik mensen leer hoe ze onbewuste patronen kunnen herkennen en her programmeren. Train je brein en je stopt de pijn.

Michelle, 23 jaar, master pedagogische wetenschappen
Klacht: Buikpijn, liespijn, pijn in heupen en benen. Fybromyalgie en
Prikkelbare Darm Syndroom.

Toen ik 9 jaar oud was, ben ik gevallen bij een voetbaltraining. Een ‘gewone’ blessure, die zorgde voor een heftige stekende pijn in mijn liezen. Maar wat een gewone blessure leek, was alles behalve waar. De val tijdens de training is bijna veertien jaar geleden en de pijn in mijn liezen is tot de dag van vandaag nooit meer overgegaan.

De ‘gewone blessure’ bleef aanhouden en werd chronisch. Naast alleen pijn in mijn liezen, kreeg ik nu ook pijn in mijn buik, benen en heupen. Ik kon mijn dagelijkse activiteiten niet altijd meer uitvoeren, ik kon niet meekomen met leeftijdsgenootjes en ik voelde me ontzettend wanhopig en eenzaam.

Ik ging van dokter naar dokter. In totaal heb ik vijftien artsen gezien en twaalf verschillende fysiotherapeuten. Niemand kon mij helpen. Niemand, behalve ikzelf.

Vorig jaar, dertien jaar na mijn val, vertrok ik met een laatste sprankje hoop op verbetering in mijn eentje voor een halfjaar naar Australië. Ik wilde ook een keer net als mijn leeftijdsgenootjes ‘wat leuks’ doen en ‘gelukkig zijn.’ De reis bezorgde me doodsangsten. Ik denk dat er nog nooit iemand zó bang op reis is gegaan. Ik huilde de hele vlucht, 38 uur lang, maar de wanhoop om op dezelfde voet door te moeten gaan en de behoefte om ‘iets van mijn leven te maken’ was groter.

In Nederland durfde ik meestal niet te laten zien dat ik pijn had. Bang om buitengesloten te worden, of weggezet als een aanstelster, maar in Australië had ik daartoe geen keus. Ik woonde met 30 studenten in één huis, waarbij ik zelfs mijn slaapkamer moest delen. Ik kon me niet terugtrekken, dus moest ik me uiten. Mensen zagen me pijn hebben, angstig en verdrietig zijn. Het onmogelijke gebeurde. Ik uitte mijn emoties en op dat moment werd mijn pijn minder.

Een halfjaar geleden kon ik nog amper mijn bed uitkomen en in Australië kon ik zelfs reizen! Voor het eerst sinds hele lange tijd lukte het me om te ontspannen. Het maakte me ontzettend emotioneel en gelukkig. Maar daarbij ook heel verward. Want hoe kon dat nu?

Eenmaal weer thuis ging ik dit verder uitzoeken. Hoe meer ik dit deed, hoe dichter ik bij de oplossing achter mijn dagelijkse pijn leek te komen. De oplossing bleek te liggen in het voelen en verwerken van ‘weggestopte emoties’.

Ik had ontzettend veel verdriet, van vroeger, door de scheiding van mijn ouders en het pesten op school. Ik voelde ook veel boosheid en verdriet over de afkeurende reacties van anderen op mijn aanhoudende pijn, en frustratie en teleurstelling over artsen die mij niet hadden kunnen helpen. Echter, dit had ik allemaal nooit geuit. Voor mijn gevoel was daar in onze ‘social media’ en drukke maatschappij geen ruimte voor.

Dus had ik heel lang een masker opgehad en gedaan alsof er niets aan de hand was. Niet huilen, maar doorgaan, was lange tijd mijn motto. Pas toen dat masker in Australië niet meer vol te houden was en ik het wel af moést zetten, verminderde de pijn.

Ik ontdekte dus een direct verband tussen het wegduwen van mijn emoties en mijn pijn. Waarom had een dokter het met mij hier nooit over gehad?

Ik vond het onvoorstelbaar en ben vier weken geleden over mijn visie op chronische pijn gaan bloggen op: www.painkillersbymies.wordpress.com/blog. In een paar dagen tijd kreeg ik heel veel reacties van betrokkenen, mensen die het herkenden, lotgenoten en geïnteresseerden.

Maar ook van RTL Nieuws. Zij vonden mijn verhaal indrukwekkend, namen een interview af en publiceerden een artikel over mij en mijn verhaal: https://www.rtlnieuws.nl/lifestyle/artikel/5184321/chronische-pijn-oplossen-michelle-vond-zelf-oplossing-mentale-pijn

Het gaat nu een stuk beter met mij. Om volledig pijnvrij te worden heb ik nog een weg te gaan, maar dat het de goede kant op gaat, weet ik zeker. Ondertussen zal ik blijven bloggen over mijn proces. Ik hoop daarmee anderen te inspireren en hoop te geven, want ik geloof ondertussen dat een pijnvrij leven wel degelijk mogelijk is.