Dorenda
45 jaar, Coach voor kinderen met aanhoudende lichamelijke klachten en leerkracht basisonderwijs

Klachten: fibromyalgie, syndroom van Tietze, kaakklachten, tinnitus, burn-out, depressie, post-commotioneel syndroom, hersenschudding, rugpijn

Zo lang als ik me kan herinneren heb ik periodes in mijn leven gehad dat ik (pijn)klachten had. Zo had ik als puber enorme buikpijnen, wat het stempel prikkelbaar darmsyndroom kreeg. Deze buikpijn was zo erg dat ik soms op straat ineens niet meer kon lopen of rechtop kon staan. Het enige dat ik als advies van de huisarts meekreeg, was voldoende water drinken en fietsen. Daar moest ik het mee doen. Zo zijn er meerdere periodes in mijn leven geweest waarin ik last had van klachten als duizeligheid, trillen en pijnen, waarbij de huisarts telkens geen oorzaak kon vinden en ik weer naar huis ging met de boodschap: ‘Je zult er mee moeten leren leven.’ Dit was zo frustrerend, dat ik bij klachten maar helemaal niet meer naar de huisarts ging. Ik onderging alles maar gewoon.

In 2014 viel ik van mijn fiets en liep een hersenschudding op. Dit was het begin van een opeenstapeling van klachten en een hele zware periode in mijn leven. Mijn hersenschudding ging niet over. Ik bleef ontzettend gevoelig voor licht en geluid, wat in mijn werk destijds (in het ziekenhuis) veelvuldig aanwezig was. Iedere keer probeerde ik op te bouwen aan uren en iedere keer viel ik terug. Ondertussen probeerde ik zoveel mogelijk dingen ‘gewoon’ te blijven doen. Mijn kinderen waren op dat moment 8 en 3 jaar oud. Ik probeerde zoveel mogelijk leuke dingen met ze te blijven doen en hielp waar het kon op school. Ik leefde van vakantie naar vakantie. Toen in de zomervakantie mijn schoonmoeder ernstig ziek werd door een medische fout, probeerde ik te zorgen dat het met iedereen goed ging. Toen mijn schoonmoeder herstelde en iedereen weer een beetje tot rust kwam, kwam de klap bij mij. Van de ene op de andere dag schakelde mijn lichaam uit. Ik zat in een burn-out. Dagelijkse dingen als de vaatwasser uitruimen of douchen werden onoverkomelijke hobbels. Ik zat de hele dag op de bank voor me uit te kijken en werd depressief. Op mijn werk zat ik inmiddels op het 2^e spoor, tot ik door een therapeut gewezen werd op een intensief revalidatietraject. Ik kreeg weer hoop en langzaamaan verdween het sombere en donkere naar de achtergrond. Ik kon weer verder, hoera!

Tijdens het revalidatietraject kwam ik erachter, dat ik geen plezier haalde uit mijn werk. Tot op dat moment had ik er zelfs niet eens bij stil gestaan, dat dat zou kunnen. Ik dacht dat iedereen gewoon werkte voor het geld. Na veel onderzoek kwam ik erachter dat ik echt blij werd van het werken met kinderen. Ik schreef me in voor een deeltijdopleiding Pabo. Tijdens mijn stages werd me al snel duidelijk dat ik toch niet zo goed hersteld was als ik dacht. Ik had enorme rugpijnen en kon in het begin nog geen vijf minuten voor de klas staan. Erg lastig als je juf wilt worden. Maar ook hiervoor zocht ik weer een fysiotherapeut en ik kon weer door. Dacht ik.

Eenmaal afgestudeerd en werkzaam als juf kreeg ik andere klachten. Pijn zoals ik nog nooit eerder had gehad en ik was toch al wel wat gewend. Ik had enorme steken in mijn borst, wat me belemmerde om goed te kunnen ademen. Daarnaast had ik pijn op allerlei plekken in mijn lichaam. Vaak mijn nek, uitstralend naar mijn slapen, wat zorgde voor schele hoofdpijn. Maar ook mijn heupen, polsen, knieën, enkels en mijn rug deden om de beurt of tegelijk pijn in wisselende patronen. Ik probeerde zo goed mogelijk mijn activiteiten te doseren, maar er bleek geen logisch verband te zitten tussen mijn klachten en mijn bezigheden. Inmiddels ging ik wekelijks naar de manueel therapeut. Zonder kwam ik de week echt niet door. Dit hielp soms een dag, soms twee en soms helemaal niet. Hij stuurde me door naar de reumatoloog en daar kreeg ik de diagnose fibromyalgie. Ik barstte in huilen uit, want ik wist dat hier niks aan te doen was. Ik zou ook hier ‘mee moeten leren leven’. Ik heb nog een tijdje doorgewerkt in het onderwijs tot het echt niet meer ging. In juli 2023 heb ik ontslag genomen als leerkracht. Ik had mijn droom, juf zijn, moeten opgeven door de strijd met de pijn. Ik kon niet meer.

Ik was verdrietig, ik was boos. Het kon toch niet zo zijn dat dit het was? Dat ik zo door moest leven? Wat voor leven is dat, als je alleen maar pijn hebt? Als je alleen nog maar op je bank kunt zitten en eigenlijk dat al zelfs niet? Ik werd steeds bozer en opstandiger. Ik kon het hier niet bij laten zitten. Ik moest nog iets proberen. Een therapie die ik nog niet eerder geprobeerd had misschien? Dat zou even zoeken worden. Wat me ook steeds meer frustreerde, was dat mijn klachten niet logisch waren. Waarom had ik op de ene dag enorme pijnen, terwijl ik amper wat had gedaan en ging het op een andere dag beter, terwijl ik druk was geweest? Ook verplaatste de pijn steeds en hielpen pijnstillers niet, maar wijn wel. Het klopte van geen kant.

Ik googelde me suf en gelukkig maar, want zo kwam ik op de site van de stichting Emovere. Ik had hier al eens eerder in mijn proces wat herstelverhalen gelezen, maar dat deed me alleen maar pijn, omdat ik niet geloofde dat dit voor mij ook weggelegd kon zijn. Maar nu had ik niks meer te verliezen. Dus ik dook in de site en vulde de vragenlijst in. Deze leek speciaal voor mij geschreven, want op 19 van de 20 vragen kon ik ‘ja’ antwoorden. Het kwartje viel. Mijn klachten hadden een emotionele oorzaak. Ik was niet stuk. Ik kon herstellen.

Dat heb ik eerst een aantal dagen moeten laten sudderen. Ging ik dit echt doen? Ging ik weer mijn hoop op iets vestigen? Zou ik niet weer teleurgesteld worden? Maar zoals gezegd, had ik niks te verliezen en ik kocht het boek ‘Weg van de pijn’ van Saskia Bruin. Ik voelde dat dit klopte. Ik las het boek keer op keer en… mijn klachten begonnen te verminderen. Puur door het lezen van het boek. Ik kon het niet geloven. Ik stopte met mijn behandelingen bij de therapeuten die ik op dat moment had. En wat ik niet verwacht had: het ging steeds beter met me. Minder pijn betekende ook dat ik weer vrolijk werd. Wat had ik dat gemist.

Toch bleef een deel van mijn klachten bestaan. Tot ik besefte wat de kern is van de mind-bodyvisie. Opgeslagen (onbewuste) emoties zorgen voor pijn. Het was tijd om iets te onderkennen wat ik het liefst niet aankeek. Ik ging aan de slag met mijn emotionele pijn uit het verleden. Dat was niet makkelijk, maar uiteindelijk ook weer niet zo eng als ik verwacht had. Ik voelde me steeds lichter en de pijn verdween. Die zomer ging ik mountainbiken, rolschaatsen, suppen en in alle achtbanen van de Efteling. Dingen die ik nooit meer verwacht had te kunnen doen. Inmiddels werk ik weer als leerkracht en ben ik afgestudeerd als kindercoach, want ik voel dat ik wil helpen voorkomen dat kinderen de weg moeten afleggen die ik heb afgelegd. Ik geloof dat als ik als kind had geleerd hoe je brein je wil beschermen met pijn, het nooit zo ver had hoeven komen.

Mijn boodschap aan de gezondheidszorg:

Kijk bij aanhoudende lichamelijke klachten alsjeblieft verder dan het lijf. Er is zoveel winst te behalen door de patiënt als geheel te zien. Met zijn context, zijn karakter en geschiedenis. Laat patiënten kennis maken met de mind-bodyvisie. Vertel ze over de stichting Emovere. Wijs ze op de test op de site. Je gaat het pas zien, als je het doorhebt.

Mijn boodschap aan het onderwijs:

Leer kinderen dat emoties er mogen zijn. Ze zijn niet lastig, ze hebben iets te vertellen en zijn daarom heel waardevol. Leer ze over hun beschermende brein. Waarom je soms pijn kunt hebben, terwijl er niks stuk is in je lichaam. En leer ze vooral, dat ze mogen zijn wie ze zijn. Ik help mee.