Eefke
38 jaar, coach voor vrouwen met chronische fysieke klachten

Klachten: fibromyalgie, migraine, overal pijn, vermoeid, niet te genieten

Mijn naam is Eefke en ik ben 38 jaar. Inmiddels ben ik 6 jaar klachtenvrij. Al sinds mijn puberteit ben ik aan het struggelen geweest met fysieke klachten.
Het begon vroeg in mijn puberteit met enorme buikpijn tijdens mijn menstruatie en daarnaast had ik ook vaak enorme migraine. Uiteindelijk bleek per toeval dat mijn nierfunctie niet goed was. Wat overigens geen verklaring was voor mijn klachten.

Voor de migraine heb ik heel veel onderzoeken gehad. Toen de artsen het echt niet meer wisten (ik stond al een jaar op met migraine en ging er mee naar bed), ben ik naar een acupuncturist gegaan en dat hielp enigszins.
Toch kwamen er in de loop der jaren steeds meer klachten bij. Zenuwpijn, rugpijn, rusteloze benen, ganglion in mijn pols etc. Na vele onderzoeken en opnames in het ziekenhuis en jaren van zoeken, kreeg ik uiteindelijk de diagnose ‘fibromyalgie’.
Wat was ik blij! Eindelijk kreeg ik erkenning voor mijn klachten. Maar dat was het dan ook. Er was geen behandeling voor. Ik kreeg uiteindelijk medicatie, Tramadol (pijnstiller). De dosis werd hoger en hoger. De vermoeidheid meer en meer.

Ondertussen ging ik maar door met overleven. Ik werkte nog altijd 40 uur per week, als assistent controller. Eigenlijk ging dat niet meer. Thuis was ik een wrak. Het was werken, koken, eten en slapen, meer lukte niet. Voor bewegen was ik veel te moe. Na 5 minuten zat ik doodmoe en huilend op de fiets.

‘s Nachts stond ik vaak onder de douche om mijn benen rust te geven. Ik kon moeilijk slapen door de pijn en de onrust in mijn lijf. Ook had ik weinig kracht, een potje groente opendraaien lukte niet, ik had daarvoor een rubberen hulpmiddel die bejaarde mensen ook gebruiken. Ook een pan afgieten was mij veel te zwaar geworden. Inmiddels had ik diverse therapieën; ergotherapie, fysiotherapie, acupunctuur, osteopathie etc. Ik zocht alles extern, en niet in mezelf.

Toen ik met mijn man op vakantie was in Oostenrijk, bereikte ik een grens. We deden een kleine wandeling en hij wou links af (de langere route) en ik rechtsaf (de kortere route) en ik stond te huilen als een klein kind. Dit kon echt niet langer. ‘De pijn, daar kan ik medicatie voor slikken’, dacht ik, maar die enorme vermoeidheid en dit soort buien, nee, daar was ik echt klaar mee. Ik wist toen dat het anders moest. Maar ik had nog geen idee hoe. Dit was voor mij wel echt een keerpunt.

Ik was al gestopt met roken in die tijd, dus dat was een mooie eerste stap. Al was roken een duidelijk coping mechanisme van me, net als eten overigens. Ik was op mijn zwaarst bijna 130 kilo. Maar er moest meer gebeuren. Ik kon niet afhankelijk blijven van medicatie en dan nog eigenlijk geen leven hebben.

Ik ben aan de slag gegaan met een gezondere leefstijl vanaf ongeveer 2016 en daar kwam ook een groot stuk persoonlijke ontwikkeling bij kijken. Mijn man zei bijvoorbeeld, ‘je denkt echt altijd eerst aan een ander voordat je aan jezelf denkt’. Daar moest ik echt mee stoppen. Maar er zat angst onder. Angst voor afwijzing, angst om niet goed genoeg te zijn.

Ik ging min of meer per ongeluk aan de slag met mijn onbewust onderdrukte emoties, zonder te weten dat dat zo’n grote impact zou hebben. Ik had op dat moment geen idee dat ik daardoor fysieke klachten zou kunnen hebben. Maar ergens voelde ik dat dit nodig was.
En het bleek achteraf de sleutel. Ik ging schrijven over alles wat ik jaren weg had gestopt. Het pestgedrag op de basisschool, het overlijden van diverse mensen die me dierbaar waren en mijn scheiding. En over mijn slechte nierfunctie en wat dat met mij deed, welke angsten daarbij hoorden. Ik gaf ruimte aan alle emoties. Ik deed dit destijds zonder te weten dat dit zo’n positieve impact zou hebben op mijn herstel. Daarnaast ging ik gezonder eten, gezonder leven en vitamines aanvullen. Maar het ruimte geven aan de emoties is voor mij uiteindelijk de grootste sleutel en keerpunt gebleken. Want ondanks dat ik behoorlijk assertief overkwam, was dat vooral de buitenkant. Van binnen was ik erg onzeker en had ik een hoop emoties weggestopt in plaats van verwerkt.

En wat is mijn leven veranderd! Inmiddels doe ik 4 per week aan cross fit! En word ik nog steeds elke dag sterker. Daarnaast ben ik ruim 40 kilo afgevallen en zorg ik nu echt veel beter voor mezelf. Mijn fysieke klachten zijn volledig weg. Geen pijn meer, geen medicatie meer. Soms komt er nog een oud pijntje opzetten, maar dan weet ik dat ik nog iets aan het onderdrukken ben. En zodra ik de ruimte aan de onderliggende emotie geef, gaat deze ‘pijn’ weg.

Mijn boodschap aan de gezondheidszorg

Mijn advies aan de gezondheidszorg zou zijn; vraag eens door!! Ik had graag gezien dat de artsen destijds niet enkel mijn dosis Tramadol verhoogd hadden, maar doorgevraagd hadden. En de tijd genomen hadden om te bevragen wat er onder mijn klachten en overgewicht zat. Wellicht was ik dan veel eerder hersteld.

Als ik eerder had geweten van de mind-body benadering, dan had ik niet zoveel jaren met klachten hoeven te leven. Deze benadering kwam helaas pas op mijn pad nadat ik hersteld was. Ik kwam in contact met een aantal therapeuten en coaches die mij hierop wezen. Toen bleek dat heel veel mensen op deze manier kunnen herstellen. En dat mijn herstel geen toeval was. Dat had ik graag eerdere gehoord van de artsen. En niet enkel de boodschap ‘leer er maar mee leven’.