Barbara
48 jaar, drogist

Klachten: fibromyalgie

Ik heb eerder voor Emovere mijn verhaal gedeeld over hoe ik van mijn fibromyalgie ben afgekomen. Nu, een paar jaar later, wil ik middels dit verhaal laten zien hoe symptomen plotseling terug kunnen zijn, wat voor verwarring dat geeft en hoe je daarmee om kan gaan.

Ieder jaar ruim ik mijn administratie op, niets bijzonders maar een klusje wat ik gewoon jaarlijks doe. Omdat alles steeds meer digitaal gaat valt er weinig op te ruimen in mijn ordners. Toch staat er een rij met zware ordners in de kast, pff die dan maar eens even onder handen nemen en flink uitdunnen! Ik trek alles uit de kast en zet het op een tafel in de woonkamer, wat een hoeveelheid onzin heb ik bewaard!

Er zijn meer ordners. Ik ploeg me er doorheen, maar mijn armen doen pijn, ik zit wat ongelukkig lijkt het wel.

De eerste order is een order waar allerlei knutselwerkjes inzitten van mijn drie kinderen, waardevolle knutselarijtjes en lieve briefjes, die kan ik zo aan de kant zetten want dat wil ik natuurlijk bewaren. Een andere zware ordner is die van mijn middelste kind. Hierop staat: “medisch”, daarin zitten allerlei medische zaken die te maken hebben met haar nieraandoening. Ook die map wil ik bewaren en zet ik aan de kant, heel even kijk ik erin en het brengt me weer terug naar 2003, het jaar waarin zij vijf werd en mijn wereld op de kop werd gezet door de ontdekking van haar ziekte.

Er zijn meer ordners. Ik ploeg me er doorheen, maar mijn armen doen pijn, ik zit ietwat ongelukkig lijkt het wel. Ordners met loonstroken van oude werkgevers, leuk! Ook een boze brief die ik ooit gestuurd heb naar een Arbo arts lees ik even terug. Ik moet er nu wel om lachen, maar wat voelde ik mij toen niet begrepen, pfoe!

Een map met belastingpapieren en SVB gegevens is nu aan de beurt. Belasting papieren ouder dan vijf jaar kunnen weg, dat ruimt lekker op! De kinderbijslagpapieren kunnen ook weg, mijn kinderen zijn de deur uit, alle drie volwassen. Toch zit er één blad in dat mijn aandacht trekt, een waarschuwing van het SVB waarin ik werd beticht van fraude.

Ik voel de boosheid opnieuw opborrelen.

Ik voel de boosheid opnieuw opborrelen. Iemand heeft mij toen een loer proberen te draaien en het SVB is zo op die informatie afgegaan, dat het mij, geheel onterecht, een brief stuurde waarin ik als fraudeur werd weggezet. Wat was ik boos! Toen ik erachteraan belde werd ik ook al niet vriendelijk aan de telefoon behandeld. Verdriet, ongeloof en machteloosheid was wat ik voelde en nu, in een paar minuten, weer herbeleef. Toch blijf ik er niet te lang bij stil staan, ik gooi alles weg maar dit papier ruim ik op in een andere map.

Ik zit ongemakkelijk en besluit te stoppen. Wat ik allemaal in vogelvlucht gezien heb heeft mij moe gemaakt. Morgen maar weer verder.

De volgende dag:
Met het doorspitten van een volgende ordner kom ik papieren tegen van mijn scheiding, dat is inmiddels 17 jaar geleden! Deze map zet ik in zijn geheel aan de kant, hier wil ik helemaal niet naar kijken. Een draaiboek van mijn huwelijk valt er nog tussenuit, ik heb geen zin om dat te gaan lezen. Ik stop alles bij elkaar terug in de kast, weg ermee.

’s Avonds begint mijn linker arm enorm pijn te doen, op de plek waar je ook een tenniselleboogpijn kan voelen. De pijn straalt uit naar mijn pink. Niet veel later straalt het uit naar boven, naar mijn schoudertop en heel langzaam naar mijn nek en kaak. Ik wil naar bed, zo’n pijn!

Ik laat mij masseren door mijn vriend. Waar komt deze pijn nu toch vandaan? Heb ik met het opruimen van die ordners dan toch echt verkeerd gezeten? De volgende ochtend lijkt de pijn weg te zijn. Gelukkig! Mijn vriend denkt mee en benoemt nog dat ik weinig zin had in dat ordner opruim klusje en de ordners zo zwaar vond. Ja, dat was het! Dat was de reden! Ik had bij voorbaat al geen zin gehad in het klusje en ik zat ook nog ongelukkig. Er was dus al stress bij voorbaat geweest en dat ging nu op de zwakste plekken in mijn lijf zitten. Opgelost! Of toch niet?

Ik wil ‘s avonds op mijn laptop een programma installeren en dat lukt niet. Grrr waarom lukt dat nou niet? Er lukt ook nooit iets! Ik wil iets en het gaat niet, galmt door mijn hoofd. Stomme computer, wat een ergernis. Ik slinger het ding aan de kant, dan maar op een ander moment en met hulp van mijn zoon doen. Maar zo zit ik niet in elkaar dus na wat gegrom pak ik opnieuw mijn laptop en krijg het wél voor elkaar.

Plotseling wéér die pijn in mijn arm. 

Plotseling wéér die pijn in mijn arm en in no time zo heftig, dat ik Google op de symptomen van een hartinfarct bekijk. Ik voel me wanhopig door de pijn, jeetje het breidt zich zo snel uit dat mijn hele linkerarm zo’n pijn doet! Een pijn die niet aan te wijzen is, maar ook niet door wrijven verlicht

Een hartinfarct? Nee, natuurlijk niet daarvoor zijn er andere symptomen nodig. Ik heb alleen maar heel veel pijn! Hier wil ik niet mee gaan slapen, ik neem een ibuprofen en een paracetamol.

Mijn vriend is zo lief om opnieuw te masseren dit doet hij zo stevig op de trigger points dat het op dat moment verlichtend werkt. Na een half uur, de medicijnen gaan werken, gaat de scherpe pijn eraf, gelukkig! We kijken nog even naar darten en duiken dan ons bed in.

Plots word ik overvallen door verdriet, ik wil huilen maar pff dat vind ik maar wat stom. Ik snik zachtjes zodat ik niet gehoord wordt. Hè, nu moet ik ook nog naar de wc, ik stap uit bed en haal in de badkamer diep adem. Nee, dat werkt niet, het verdrietige gevoel neemt niet af, het wordt alleen maar erger. Voorzichtig stap ik weer in bed, het beeld van de brief van SVB staat op mijn netvlies en ik wil eigenlijk het allerliefste heel hard huilen. Dát is veroorzaker van mijn pijn en verdriet!

Allerlei gedachten gaan er nu door mijn hoofd. Tegen mijn vriend zeg ik snikkend : ‘ik voel mij zo verdrietig’ en daar komen nog méér tranen. Hij pakt me vast en vraagt waarom ik zo verdrietig ben. De reden vind ik te “stom” om te benoemen, het is iets van jaren geleden, het liep uiteindelijk met een sisser af, dus eigenlijk is het helemaal NIETS!

Ik voel de spanning direct uit mijn lichaam vloeien.

Maar ik voel dat dit wel de veroorzaker is van mijn pijn en verdriet. Ook weet ik dat mijn vriend mij begrijpt wanneer ik het vertel, ook al is het “stom”. Dus overwin ik mijn eigen schaamte en deel mijn verdriet. Ik voel de spanning direct uit mijn lichaam vloeien. Het onrecht, de machteloosheid, van toen had zich opnieuw in mijn lichaam vastgezet. Dat gevoel van onrecht heb ik vaker ervaren in mijn leven en zal ik nog wel meer tegenkomen. Het is voor mij zaak om de spanning en pijn die eruit voortkomen steeds weer te herkennen.

De reden dat ik dit recente verhaal wil delen is dat er misschien wel iets van herkenning in te lezen is voor anderen. Iets wat “stom” lijkt is helemaal niet stom! Ook al is het jaren geleden gebeurd, dat maakt niet uit. Wat wel uitmaakt is wat je ermee doet! Ik leer steeds beter de pijn en veroorzaker te herkennen om er vervolgens mee aan de slag te gaan. De pijn is wezenlijk, vreselijk en kan lijken op de meest gekke aandoeningen. Laat je niet gek maken, maar ga op zoek naar de werkelijke oorzaak ook al is die nog zo “stom”.