Patricia Bulter
48 jaar, werkzoekenden begeleider bij de gemeente Enschede

Klachten: heupklachten, knieklachten, RSI

Ik heb te maken gehad met verschrikkelijke fysieke pijnen. Dat begon toen ik een paar jaar geleden mijn linker heup brak en tot twee keer toe een operatie kreeg aan deze heup. Zo gauw ik weer een beetje hersteld was, speelden ook mijn knieklachten weer op waar ik in het verleden al twee keer aan geopereerd was. Aansluitend kreeg ik tot vier keer toe een beenvliesontsteking.

Ik kon nauwelijks nog lopen.

Ik kon al zeven jaar niet meer normaal een trap aflopen, hurken of langer dan 10 minuten staan, maar nu kon ik nauwelijks nog lopen. Daar kwamen de RSI klachten aan mijn rechterarm en elleboog nog bij.

Ik kreeg zware pijnstillers waar helaas de pijn dwars doorheen kwam. Deze pijn ging 24 uur per dag door. Alleen als ik heel stil op mijn rug lag was het houdbaar.

Mijn hele leven stortte in. Ik werkte full time, maar kwam uiteindelijk thuis te zitten in de ziektewet. Ik kwam alleen nog bij therapeuten en artsen. Ik werd afhankelijk van mijn ouders en andere mensen om me heen. Ik kon nog geen twee minuten lopen, kon niet meer zelf koken, laat staan dat ik naar de winkel kon voor boodschappen of mijn huis kon schoonhouden.

Ik was weekend pleegouder van een meisje van 12, maar omdat ik niet meer voor mezelf kon zorgen, moest ik ook dit opgeven. Ook zette ik me altijd in als vrijwilligster. Dit deed ik zowel in Nederland als in Zuid Afrika waar ik met kinderen werkte voor Foster Care. Alles moest ik opgeven.

Ik kwam de deur niet meer uit en zat het liefste thuis waar ik zo kon gaan zitten of liggen dat ik de minste pijn had. Iets eten of naar het toilet gaan was al een hele uitdaging.

Van een onafhankelijke, actieve vrouw werd ik volledig afhankelijk van anderen.

Van een onafhankelijke, actieve vrouw werd ik volledig afhankelijk van anderen. Dat vond ik verschrikkelijk. Ik zag geen toekomst meer en via mijn werk zocht ik hulp bij een psycholoog. Van mijn leidinggevende en collega’s kreeg ik gelukkig veel steun.

Ik was heel bang om in een rolstoel terecht te komen. Dat wilde ik absoluut niet! Tot een vriend van mij onverwachts overleed. Om afscheid van hem te kunnen nemen, moest ik wel een rolstoel gebruiken. Daarna heeft het nog een hele tijd geduurd voor ik de rolstoel durfde te gebruiken om naar mijn werk te gaan of naar een winkel. Uiteindelijk deed ik dit wel, maar ik vond het verschrikkelijk! De pijn werd er ook niet minder van. Zo had ik geen lol meer in mijn leven. Als het zo moest, hoefde het van mij niet meer.

Artsen en therapeuten konden me niet helpen. Een revalidatiecentrum waar ik naartoe was verwezen kon me ook niet helpen. Ik zou meer nodig hebben dan wat het revalidatiecentrum te bieden had, zo zeiden ze.

En toen kwam ik iets tegen wat mijn leven volledig veranderde. Ik zag iets over de Triggerpoint Reset Methode. In filmpjes hierover bleek dat ze met deze methode mensen binnen 4-6 weken van de pijn af konden helpen. Ik kon het niet geloven. Waarom zouden zij dat wel kunnen en artsen, therapeuten en revalidatie centra niet?! De mensen in mijn omgeving raadden me het bijna allemaal af.

Toch ben ik het aangegaan. Ik wilde en kon niet opgeven. Binnen 2 weken was ik zo goed als pijnvrij. Binnen twee weken!!

Het blijkt dat chronische pijnen die langer dan 6 weken aanhouden en niet medisch verklaard kunnen worden, meestal veroorzaakt worden door Diversion Pain Syndrom (DPS of ook wel TMS of BMS) genoemd). Het onbewuste brein parkeert daarbij bepaalde emoties uit jouw leven, omdat het denkt dat je deze emotie niet aan kunt. De emoties triggeren onbewust je centrale zenuwstelsel en kunnen zo zorgen voor (ernstige) fysieke pijn.

Het traject heeft in totaal 7 weken geduurd. Door het ervaren van mijn emoties en de kennis over hoe het onbewuste brein werkt, ben ik nu zo goed als pijnvrij!

Er is genoeg gebeurd in mijn leven, maar ik dacht dat ik mijn emoties hierover allemaal een plekje had gegeven. Mijn lichaam vertelde echter wat anders. Ik had nooit verwacht dat stilstaan bij mijn gevoel en kennis over de werking van mijn brein, mij pijnvrij zou kunnen maken. Toch is dit gebeurd. Ik heb mijn leven weer terug.

Nadat ik nagenoeg pijnvrij was, heb ik mij helemaal gericht op het opbouwschema uit het boek: ‘Pijn en mijn Brein’. In een half jaar heb ik zo 2 minuten lopen kunnen uitbouwen naar 47 minuten. En nu, een jaar later, wandel ik rustig anderhalf uur met mijn vriendinnen in het bos. Ik kan zelfs dingen die ik hiervoor niet kon, zoals rennend de trap op lopen!

Ik ben weer gaan werken, ik heb mij weer beschikbaar gesteld als pleegouder, en zodra het kan ga ik opnieuw naar Zuid Afrika om daar als vrijwilligster te werken.

Ik ben zelfs op zoek naar een hondje. Ik heb 20 jaar een hond gehad, maar ik dacht dat het voor mij nooit meer mogelijk zou zijn om een hond te hebben.

Ik voel mij herboren. Ik ben sterker dan sterk. Onlangs is mijn vader na een kort ziekbed overleden. Naast dat ik natuurlijk verdrietig was, was ik er zo dankbaar voor dat ik er in die laatste periode nu echt voor hem kon zijn!

Alles wat ik kwijt was geraakt heb ik weer teruggevonden.

Alles wat ik kwijt was geraakt heb ik weer teruggevonden. Ben zo ontzettend dankbaar voor dit nieuwe begin! Het onwerkelijke is werkelijk geworden. En dat alles door de Triggerpoint therapeute die me in zo’n korte tijd weer letterlijk op de benen heeft gekregen.

En soms, als er een pijntje komt, weet ik dat ik weer even bewust stil moet staan bij mijn emoties. Zo fijn dat ik mij geen zorgen meer hoef te maken om pijn, maar dat ikzelf weet hoe ik dit aan kan pakken.

Ik heb heel diep gezeten, maar voel mij nu de gelukkigste persoon van de wereld. Mijn leven is weer leuk en waardevol geworden.

Dit gun ik andere mensen ook.

Nadat Patricia haar verhaal met ons (Stichting Emovere) gedeeld had komt ze driekwart jaar later met een aanvulling. Ze schrijft het volgende:

Vier jaar geleden, nadat ik mijn heup had gebroken, was middels een scan vastgesteld dat ik osteoporose had. Twee jaar later kreeg ik weer een scan en daaruit bleek dat mijn botten verder achteruit waren gegaan.

Nu onlangs weer een scan gehad en de conditie van mijn botten is significant verbeterd! De medicatie die ik vanaf het begin van de osteoporose kreeg zou het proces hoogstens kunnen afremmen, maar niet verbeteren. Toch is dit gebeurd.

Zelfs vanuit de huisartsenpraktijk waren ze helemaal enthousiast over deze positieve omkering. De triggerpoint therapeute die mij destijds pijnvrij heeft gekregen, had gehoopt dat dit zou gebeuren. Volgens haar heeft dit alles te maken met mijn mindset en hoe ik nu met stress en emoties omga.

Ik geloof absoluut dat het traject dit mij heeft opgeleverd. Dus niet alleen pijnvrij, maar ook weer sterkere botten! Ik heb nu osteoponie (zachte botten) en ik hoop dat ik dit zich positief verder zal ontwikkelen. Ik blijf onder controle met de scans, dus wie weet wat die over een paar jaar laten zien. Misschien wel harde botten. Ik heb er alle vertrouwen in.