Jolanda
52 jaar, Mind-Body coach voor vrouwen met langdurige (pijn)klachten, fysiotherapeute

Klachten: Rugpijn, terugkerende ‘hernia-klachten’ met pijn in mijn linkerbil en -been, krampen in mijn kuit, krachtverlies in mijn voet, overprikkeld, vermoeid, huidirritaties/eczeem, overactieve blaas

Ik ben sinds 2023 vrijwel klachtenvrij. Mijn rugklachten begonnen al in mijn jeugd. Er werd toen gezegd dat mijn slechte houding de oorzaak zou zijn: een te holle onderrug, altijd met mijn schouders voorovergebogen en in elkaar gedoken. Als jonge vrouw stond ik steeds vaker scheef van de pijn en stress, maar helaas zag ik toen nog niet het verband tussen die twee. Ik was ervan overtuigd dat ik een zwakke rug had en dat dit gewoon’ bij mij hoorde.

In december 2013 kreeg ik na een val met schaatsen ondraaglijke zenuwpijn in mijn linkerbil en -been. Ik was op dat moment net een jaar gescheiden en een alleenstaande moeder van 42. Ik herinner me nog goed dat ik me vooral een slachtoffer voelde. Ik was afhankelijk, gekluisterd aan een rolstoel en zat onder zware medicatie. Een herniaoperatie volgde.

Hoewel ik redelijk snel herstelde, volgden in 2019 en 2022 nog twee periodes waarin ik langdurig beperkt was door dezelfde zenuwpijn en zelfs krachtverlies in mijn linkerbeen ervaarde. Ik voelde me emotioneel instabiel, sliep slecht, piekerde veel en had een kort lontje. Er kwamen steeds meer klachten bij, zoals oververmoeidheid en concentratieproblemen. Ook waren er periodes waarin ik snel overprikkeld was, last had van huidirritaties/eczeem en een overactieve blaas.

Tien jaar lang probeerde ik van alles om mijn klachten te verminderen: een hernia-operatie, fysiotherapie, chiropractie, massages, dry needling, yoga… maar steeds opnieuw kwam de pijn terug. Ondanks alle kennis die ik had als fysiotherapeute met 25 jaar ervaring kon ik mezelf niet meer helpen. Niemand kon mij nog helpen! Ik was volledig het vertrouwen in mezelf, mijn lijf en mijn leven kwijt.

Van overleven naar een gelukkig pijnvrij leven

Het keerpunt kwam toen ik me bewust werd dat mijn pijnklachten – zelfs met verminderde fysieke belasting door ander werk – niet afnamen, maar toenamen bij stress. Ik leerde over de Mind Body benadering en scoorde hoog op de pijntest. Het zaadje was geplant. Toen ik me verder verdiepte in de mind-bodyconnectie, vielen de puzzelstukjes op hun plek. Mijn pijn was niet te wijten aan slijtage of een hernia. Mijn klachten waren het resultaat van jarenlang onderdrukte emoties. Voor mij was met name boosheid te onveilig om te voelen. Als kind moest ik het brave meisje zijn en luisteren. Een grote mond en opstandigheid werden afgekeurd en afgestraft. Ook associeerde ik woede met verbaal en fysiek agressief gedrag en dat ervaar ik als extreem bedreigend. Je mond houden, je klein houden en gehoorzamen waren veiliger. Mijn gevoel deed er niet toe, het was minder belangrijk… ik was minder belangrijk. Ik was het niet waard om gehoord te worden en gezien te worden. Ik voelde mij onzeker en legde mijn eigenwaarde in de handen van de ander. Ik moest de liefde verdienen. Daardoor ben ik ver over mijn eigen grenzen gegaan – zoals ik ook anderen altijd over mijn grenzen liet gaan. Jarenlang zat ik vast in de overlevingsstand. Ik moest loskomen van mijn ex en me tevens staande houden als alleenstaande moeder. Ik wilde bewijzen dat ik de onafhankelijke vrouw ben die niemand nodig heeft.

Mijn pijn was mijn lichamelijke burnout, een signaal van mijn lichaam dat het anders moest. Mijn pijn was niet verzonnen – hij was echt – maar kwam voort uit mijn verhaal. Mijn verleden. Mijn overtuigingen. Mijn perfectionisme en pleasegedrag. Mijn manier van leven en het altijd maar ‘sterk moeten zijn’. Mijn rug droeg jarenlang een emotionele last die ik niet durfde te voelen. Ik moest veranderen – en dat heb ik gedaan. Toen ik leerde om te voelen in plaats van te vluchten, begon mijn echte herstel. Ik gaf mezelf de ruimte om te rusten, stil te staan, te rouwen en te veranderen… zodat mijn lichaam zich eindelijk kon ontspannen en ik kon gaan helen. Geen quick fix – maar dubbel en dwars de moeite waard.

Hoe gaat het nu?

Heel eerlijk? Soms steekt het nog de kop op. Dan ervaar ik weer meer spanning in mijn bil of rug en ben ik wat krampgevoeliger in mijn onderbenen. Maar ik weet nu wat mijn valkuilen zijn en wat ik kan doen om mijn klachten de baas te blijven. Dit vertrouwen maakt dat ik me nu steeds meer en meer gelukkig pijnvrij voel. Ik kan weer genieten van het leven, sporten, eindeloos wandelen en zelfs snowboarden. Alles is weer mogelijk… zonder pijn, maar zeker ook zonder de angst voor nieuwe rug- of herniaklachten.

Mijn boodschap aan de gezondheidszorg

Het is hoog tijd dat de gezondheidszorg breder leert kijken naar aanhoudende (pijn)klachten. Het zou super waardevol zijn als artsen en therapeuten niet alleen kijken naar spieren, botten en scans, maar in staat zijn om verder te kijken dan het lichaam. Kijken naar de mens áchter de klacht. Naar de ervaringen en emoties die opgeslagen liggen in het lijf. Geen enkele chronische klacht bestaat volgens mij zonder trauma en/of langdurige stress. Door aan de slag te gaan met emotiewerk en coaching is veel meer mogelijk dan alleen symptoombestrijding. Ik wens dat deze holistische visie en de bijbehorende werkwijzen erkend worden door het zorgsysteem, zodat het toegankelijk wordt voor iedereen