Leonie
44 jaar, medewerker thuiszorg

Klachten: eetverslaving, obesitas

Mijn naam is Leonie ik ben 44 jaar. Na jarenlang werkzaam geweest te zijn in diverse administratieve functies, werk ik momenteel in de thuiszorg. Als kind werd bij mij astma en allergie voor huisstofmijt geconstateerd. Daarnaast was ik vaak ziek. O.a. kreeg ik kinkhoest waardoor ik wekenlang niet naar school mocht en nadien vaak benauwd was. Ook kamp ik vanaf mijn lagereschooltijd met een eetverslaving, waarbij ik vrijwel dagelijks tussen de 5000 à 10.000 calorieën at.

In de jaren die volgden, ontstond er een donkere periode met allerlei niet gediagnosticeerde psychische klachten, waaronder depressieve gevoelens. Mijn benauwdheid nam wel af, maar mijn eetprobleem werd steeds erger. Ik deed wat er vanuit de maatschappij van mij verwacht werd (opleiding, werk, carrière maken etc. etc.) En hoewel het er aan de buiten kant misschien “goed” uitzag, mede ook omdat ik niets liet merken, voelde ik mij van binnen leeg. Ik was totaal niet gelukkig en dat resulteerde zich door de jaren heen in meerdere (bijna) burn-outs. Ook mijn eetverslaving bleef een rol spelen. Op het toppunt woog ik 125 kg en mijn lichaam deed altijd wel ergens pijn.

In 2010 startte ik in een programma binnen de GGZ om mijn eetverslaving onder controle te krijgen. Als ik terugkijk op deze vorm van groepstherapie, dan moet ik de conclusie trekken dat het bij mij niet de kern van mijn “probleem” heeft geraakt. Ik had destijds al sterk het gevoel dat een verslaving slechts een “cover-up” is voor het daadwerkelijke probleem, maar in de gesprekken was daar nauwelijks ruimte voor. Hoewel het professionele hulpverleners waren, miste ik een stukje diepgang. Mijn vertrouwen in de GGZ is hierdoor sterk afgenomen.

In het jaar voorafgaand aan het programma binnen de GGZ (2009), startte ik mijn spirituele ontwikkeling. In de 15 jaar die volgden heb ik vele wegen bewandeld en heel veel informatie tot me genomen. In 2016 begon ik cursussen te volgen binnen een spirituele groepering. Mijn drive om te herstellen van mijn verslaving werd steeds groter.

Hoewel ik sinds 2020 mijn gewicht steeds meer onder controle kreeg, bleven de emotionele thema’s nog steeds hardnekkig aanwezig. Inmiddels had ik diverse werkgevers gehad waarbij ik nooit voor langere tijd voldoening uit mijn werk haalde. Soms ging het een aantal jaar goed, maar uiteindelijk draaide het altijd op hetzelfde uit. Ik belandde steeds sneller in burn-out klachten. Ik had niet door dat er een stevige gedragsverandering van mijn kant noodzakelijk was.

In 2023 bereikte ik een dieptepunt. Door een heftige confrontatie met de realiteit klapte mijn leven gevoelsmatig volledig uit elkaar. Langzamerhand kwam ik erachter dat ik mij vanaf mijn kindertijd steeds verder van mijn ware kern heb afgesloten. Ik was steeds minder gaan vertrouwen op mijn innerlijk kompas en paste mij enorm aan de buitenwereld aan.

Deze tweestrijd, die zich voornamelijk in mijzelf plaatsvond, kon ik niet meer volhouden. Met als gevolg dat mijn werk ophield en ik brak met de spirituele groepering waar ik zo’n 7 jaar deel van uitgemaakt had. Ik verloor daardoor een hoop contacten.

Op het gebied van gezondheid had ik alle vertrouwen verloren in het reguliere circuit. Ook had ik de antwoorden niet gevonden binnen het spirituele. Nu alles zo afgebrokkeld was, was er nog maar 1 mogelijkheid. Als ik echt iets wilde veranderen, moest ik bij mezelf beginnen. Voor hulp hierbij koos ik voor reguliere hulpverleners, maar wél met een bredere kijk op gezondheidszorg. Vrijwel direct kwam ik in aanraking met het werk van Gabor Maté. De manier waarop hij zijn kennis en wijsheid deelt is fascinerend. En voor het eerst kreeg ik erkenning voor wat ik ten diepste gevoeld had: verslaving is niet het probleem, het is slechts de dekmantel voor een dieper, emotioneel issue.

Daarnaast kwam ik in aanraking met het werk van een verslavingsexpert en een ervaringsdeskundige op het gebied van verslaving. En die ontmoetingen hadden wederom een diepe impact op mij. Door deze ontmoetingen kwam ik in aanraking met Stichting Emovere en na een lezing voelde ik zo’n diepe (h)erkenning van mijn persoonlijke ervaringen op het gebied van gezondheid. Er waren zoveel méér professionals en ervaringsdeskundigen die eenzelfde soort verhaal hadden als ik. Wat een opluchting!

Bij Stichting Emovere leerde ik pas écht dat er maar 1 weg is: de weg naar binnen om ziekte, aandoeningen maar ook verslavingen echt te kunnen doorgronden.

Nu ik de weg naar binnen ben ingeslagen, leer ik mijn innerlijke binnenwereld pas echt goed kennen. Ik kom uit op diepere lagen van verdriet, pijn, teleurstelling en angst. Allemaal gevoelens die ik eerder niet durfde aan te kijken. Onlangs kwam ik erachter dat ik nooit geleerd heb mijn grenzen aan te geven. Een pijnlijke realisatie die een hoop duidelijk maakte. Nu ik dit weet kan ik betere keuzes maken. En durf ik gaandeweg steeds meer stil te staan bij wat ík zou willen.

Als ik terugkijk dan heb ik al die jaren gezocht naar een methode die aansluit bij mijn eigen visie op gezondheid. Die heb ik gevonden bij Stichting Emovere. Mijn verslaving is de dekmantel geweest van een dieperliggende oorzaak, namelijk het onderdrukken van wie ík in de kern ben. Jarenlang heb ik mijn eigen gevoelens weggecijferd en vertoonde ik please-gedrag uit angst voor afwijzing. Ik ben blij met deze inzichten, het heeft mij de drive en motivatie gegeven om op een dieper niveau met mijn herstel aan de slag te gaan.

Mijn boodschap aan de gezondheidszorg

Uit de talloze ervaringsverhalen die Stichting Emovere heeft verzameld, blijkt hoe belangrijk de mind-body benadering is bij duurzaam herstel van pijn- en gezondheidsklachten, maar ook bij verslaving. Het is mijn wens dat deze kennis breed gedragen en toegepast gaat worden binnen de reguliere gezondheidszorg zodat we een gezondere samenleving creëren.