Maxime
30 jaar, onderneemster beauty branche, DJ & Podcast Host

Klachten: (RR)MS

In maart 2022 kreeg ik mijn MS diagnose. RRMS is de meest voorkomende vorm van MS waarbij er af en toe een uitbraak van symptomen kan plaats vinden. Dit noemen we schubs. Vlak na deze diagnose kreeg ik ook een ADHD diagnose. Eigenlijk had ik van jongs af aan al vage klachten. Ik had erg vaak buikpijn en tijdens mijn puberteit begon dit mijn leven zo erg te beïnvloeden dat ik nergens meer heen durfde omdat ik bang was voor krampaanvallen. Ook had ik vaak last van mijn knieën. Bloedarmoede, prikkelbaredarmsyndroom en nierbekkenontsteking zijn ook voorbij gekomen in mijn tienerjaren. In mijn pubertijd had ik al eens de osteopaat bezocht. Zij leerde mij hoe belangrijk de juiste voeding is en dat de pijnklachten in mijn knieën vanuit mijn darmen kon
komen.

In mijn twintiger jaren was ik vaak moe, lusteloos, had rare pijntjes en ik haalde nergens meer voldoening uit. Ik ging er meerdere keren mee naar de huisarts, maar vaak werd mijn drukke bestaan genoemd als ik sprak over al mijn ambities en dat ik maar wat rustiger aan moest doen. Maar ontspannen was iets wat ik moeilijk vond, dus ik ging altijd maar door. Uitgaan deed ik niet meer omdat ik snel overprikkeld raakte. Ik dacht dat mijn lusteloosheid gewoon te maken had met het ouder worden. Ik las altijd veel boeken over mindset en ondernemen. Ik had de lat voor mezelf enorm hoog liggen. Doordat ik altijd door ging, voelde ik ook mijn emoties niet. Ik was wel moe, maar uit mijn werk haalde ik energie. En ik vond dat het erbij hoorde als ik iets wilde bereiken. Omdat ik van mijn darmklachten af wilde, probeerde ik body stress release. Hier leerde ik dat als ik stress vast hou, dat mijn darmen ook verstopt raken.

Tijdens de lockdowns moest ik mijn bedrijf verplicht sluiten. Toen besefte ik pas hoe vermoeid ik was. Op mijn dieptepunt in februari 2022 was ik zodanig vermoeid dat ik mijn bed met moeite kon uitkomen. Mijn rechterschouder was al tijden een probleem met doorstraling naar mijn vingers. Kort daarna kreeg ik last van oorsuizen en tintelingen in mijn gezicht. Achteraf gezien kunnen dit heel goed ALK-klachten zijn geweest. Maar daarnaast was ik steeds misselijk en draaiduizelig, ik verloor het gevoel in mijn rechterbeen waardoor ik niet goed meer kon lopen, ik had geen kracht meer in mijn kaak en ik begon alles dubbel te zien. Tot overmaat van ramp kon ik alleen nog maar spugen op het moment dat ik plat ging liggen. Deze klachten horen wel bij een schub en leidden uiteindelijk tot de diagnose (RR)MS.
Dit gebeurde allemaal in een tijdsbestek van ongeveer twee weken. In de tussentijd was ik al een aantal keer bij de huisarts geweest, maar ik voelde mij niet serieus genomen. Na verschillende afspraken kreeg ik eindelijk een doorverwijzing naar de neuroloog. Toen het echt niet meer ging, werd ik doorverwezen naar de spoedeisende hulp. Daar werd de (RR)MS vastgesteld: de klachten wezen op een schub van MS. Later bleek uit een hersenscan dat ik vaker schubs heb gehad, maar deze niet heb herkend. In totaal lag ik negen dagen in het ziekenhuis. Ik kwam volledig tot rust en merkte dat ik mijn energie terugkreeg en dat ik weer in mijn vrolijke, opgewekte zelf werd. Alle stress en spanning van de afgelopen jaren viel van mij af. Later realiseerde ik me dat dat waarschijnlijk kwam doordat ik uit de fight-flight modus kwam.

Daarna bleek het nog knap ingewikkeld om zo’n druk hoofd vol met gedachtes en ambities te hebben met een lichaam dat nog moest herstellen en aansterken. Waar lag mijn grens? Door middel van ergotherapie leerde ik waar ik wel en niet mijn energie aan moest besteden. Ook leerde ik waar ik positieve energie van krijg en ik leerde mediteren; zo kan ik mezelf nu dus opladen.
Mijn overtuiging was altijd al: alles is mogelijk. Als een lichaam ziek kan worden, moet er toch een oorzaak zijn? Ik struinde alle websites af met alternatieve geneeswijzen en theorieën over hoe MS zou kunnen ontstaan, totdat ik een boek vond dat precies mijn gedachten bevestigde: MS zou wel eens kunnen ontstaan door verdrongen angst en woede.
Hier kon ik mij in vinden. In mijn jeugd zijn er een aantal gebeurtenissen geweest die trauma veroorzaakt kunnen hebben. Door middel van cognitieve gedragstherapie leerde ik mijn gevoelens herkennen en erkennen. Ook werd dat meedogenloze ego van mij afgebroken dat zichzelf continu wilde bewijzen en het onzekere kleine meisje leerde dat ze goed genoeg was zoals ze is.
Achteraf gezien werd mijn boosheid en angst – die ik dus had geblokt – tijdens de lockdown weer getriggerd. Ik wilde mijn bedrijf niet failliet laten gaan, maar voelde me machteloos. De boosheid en angst die ik toen wel gevoeld moet hebben, maar niet bewust, heeft dus zeer waarschijnlijk geresulteerd in de MS-uitbraak.

Vandaag de dag (voorjaar ’25) ben ik gelukkig, ik kan alles weer. Ik sport, onderneem fulltime en ik geniet van het leven. Ik kijk naar alles wat wel kan. Mijn frustraties uit ik op een bokszak en al mijn zorgen vergeet ik door muziek te draaien en te dansen. Rust vind ik in de natuur. Ik leer nog steeds elke dag. De MS is nu al 2,5 jaar stabiel en de aangedane plekjes op mijn hersenen worden zelfs kleiner. Op sommige dagen heb ik nog wel eens last van symptomen. Maar dat probeer ik dan te zien als een teken dat ik nog beter naar mijn lichaam mag luisteren. De combinatie van de ADHD en MS-symptomen zorgen er in mijn beleving voor dat ik in balans blijf. ADHD zorgt voor het avontuur waar ik van hou en het onverwachte. MS zorgt ervoor dat ik dicht bij mezelf blijf en niet over mijn grenzen heen ga. Ook heb ik geleerd dat er geen goed of slecht is en dat elke gedachte er mag zijn. Je hoeft ze alleen niet te voeden en als je je gevoelens ervaart, is elk gevoel welkom. Want dat maakt je mens. Het is alleen oncomfortabel soms. Als ik ertegen ga vechten wordt het groter en negatief en zwaar.

Mijn boodschap aan de gezondheidszorg

Ik vind het jammer dat mijn arts niet heeft onderzocht waar de stress vandaan kwam en mij niet heeft doorverwezen naar de juiste personen om met de stress om te leren gaan. Toen ik uiteindelijk echt ziek werd en meermaals terug kwam met klachten bleef er gezegd worden dat dit door stress kwam en werd er niks mee gedaan. Waardoor ik mij niet gehoord voelde en ook zelf mijn symptomen niet zo serieus nam. Ik denk dat ik nooit zo ziek had hoeven worden als ik eerder het gevoel had gekregen dat ik gehoord werd door mijn huisarts.

Ik ben op zichzelf niet tegen medicatie. Mijn medicatie is voor mij juist een les om ook hulp te leren accepteren. Ik hoop hier wel ooit mee te kunnen stoppen als ik voldoende zelfvertrouwen heb gekregen en geen angst meer ervaar voor symptomen. Het is fijn om de reguliere zorg naast de alternatieve zorg te behouden. Maar het zou nog mooier zijn als deze gaan samenwerken. Ook vind ik dat er in de gezondheidszorg veel angst wordt gecreëerd. Tijdens veel behandelingen wordt er gepraat over het niet kunnen en symptoombestrijding. Er wordt weinig gekeken naar de oorzaak. Er wordt vaak een diagnose gesteld en een prognose over hoe de ziekte zal gaan verlopen. Als we dit aannemen als waarheid, wordt dit ook waarheid. Een medicijn of pijnstilling kan ons helpen en verlichting geven, maar het uiteindelijke herstel komt van binnenuit. Echt zeker weten of ik van MS kan genezen weet ik natuurlijk ook niet. Maar ik weet wel dat ik met de mind-body-visie in combinatie met reguliere zorg zoveel verbetering heb ervaren dat ik mij zowel fysiek als mentaal beter voel dan ooit.