Mewis
25 jaar, student en trainer

Klachten: hoofdpijn, oogspanning, vermoeidheid (NAH/PCS)

Begin 2019 viel ik op mijn hoofd. In de weken en maanden daarna kon bijna elke activiteit hoofdpijn veroorzaken: lezen, tv-kijken, wandelen in de zon of in drukke ruimtes zijn. De klachten namen in het eerste jaar af, maar bleven toch -zij het in mindere mate- nog vijf jaar aanwezig. Altijd weer kwamen er periodes van dagen, soms weken, waarin hoofdpijn en vermoeidheid mijn leven overnamen.

In deze jaren bleef ik me focussen op wat ik wél kon controleren: optimistisch blijven en dankbaarheid oefenen. En niet te veel zwelgen in destructieve gedachtes, die er natuurlijk genoeg waren: ”Ik kan een veel leuker mens zijn, een veel betere vriend, een veel betere man. Ik kan op zoveel momenten niet ‘mezelf’ zijn” en ”Ik ga nooit genoeg energie hebben om dromen na te jagen. Mijn potentie is nu sowieso middelmatig.” Ik vond veel steun in stoïcijnse wijsheid, meditatie en constant zelfgeorganiseerde CGT journal oefeningen.

Artsen en therapeuten
Elk plan dat een arts of therapeut voorstelde, probeerde ik uit. Accepteren dat er geen oplossing was wilde ik niet. Tegelijkertijd probeerde ik er vrede mee te hebben dat die oplossing nog decennialang kon duren. Een vermoeiend balansspel van hoop, verwachtingen en dankbaarheid.
Achteraf durf ik te denken dat deze interactie met artsen en therapeuten niet veel heeft bijgedragen aan het oplossen van mijn probleem. Misschien heeft het zelfs tegengewerkt, door mijn beeld van mijn kapotte hersenen in stand te houden.

• In het beste geval zei een arts eerlijk dat hij of zij geen idee had wat er aan de hand was. Dat vond ik destijds het meest frustrerend.
• In het slechtste geval kreeg ik een verhaal te horen dat hielp om ‘beter te begrijpen’ waarom ik niet functioneerde en pijn had. Dat voelde op dat moment best fijn.

Urenlang luisterde ik naar theorieën over kleine oogafwijkingen en taken waarvoor mijn hersenen ‘getraind’ moesten worden. Ook las ik over SOLK en probeerde de hoofdpijn te negeren. Elke poging tot positief denken strandde na een paar hoofdpijndagen. Het voelde dan alsof ik weer 2 dagen in ontkenning van hersenletsel had geleefd.

Doorbraak in 2024
Het waren vijf jaar van terugkerende hoofdpijn, oogspanning en vermoeidheid. Tot juni 2024. Binnen twee weken verdwenen 90% van mijn klachten. Ik las talloze ervaringsverhalen in de boeken van Dr. Sarno, Alan Gordon en Howard Schubiner. Ook scrollde ik door de duizenden euforische reacties op hun boeken en online materiaal. Ik begon enthousiast te experimenteren met methodes als PRT en somatic tracking.

Ik leerde dat pijn een alarmsignaal was, bedoeld om te voorkomen dat ik over mijn grenzen ging. Het signaal was inmiddels gedateerd en onnodig. Voor het eerst geloofde ik echt in de gedachte dat er niets kapot kon, en dat ik niet later de rekening zou krijgen. Deze realisatie heeft mijn dagen compleet veranderd. Ik kan nu weer vertrouwen op mijn lichaam en hersenen (al denk ik dat deze tweedeling je vaak niet helpt).

Reflectie
Het zou kunnen dat de verklaring veel complexer is dan de uitleg die ik nu geef. Wat heeft er voor gezorgd dat ik hier zo lang last van heb gehad? Ik durf dat zelf nog niet te zeggen.
Ik denk dat dat juist laat zien dat deze methodes je al erg kunnen helpen zonder decennialang aan de slag te hoeven gaan met indirecte oorzaken en onverwerkte emoties. In mijn verhaal lijkt de relatie tussen catharsis/onverwerkte emoties en herstel namelijk niet zo direct. Ik ben wel gefascineerd geraakt door deze link. Het is mijn overtuiging dat het voor iedereen goed is om contact te maken met onverwerkte emoties, hoe klein of groot ze ook lijken. Zodat ze niet blijven spelen met je lichaam.

Vijf jaar
In gesprekken met vrienden worden mijn afgelopen vijf jaar soms geromantiseerd. Bij gebrek aan een objectieve waarheid kun je er inderdaad maar beter een verhaal over posttraumatische groei van maken. De afgelopen vijf jaar waren de afgelopen vijf jaar. De komende vijf jaar ga ik m’n best doen om iedere dag dankbaar te zijn voor deze nieuwe energie. En het richten op een plek waar ik veel mensen kan helpen.

Mijn boodschap aan de gezondheidszorg

Mijn vaak nutteloze interacties met de medische molen kan ik de artsen niet verwijten. Ik heb veel slimme, hardwerkende mensen gesproken. Hun werk weerspiegelt hun levenservaring, opleiding en scholing. Kennis ontwikkelt zich voortdurend, en goede RCT’s lopen altijd achter, als ze überhaupt mogelijk zijn. Mijn advies voor medisch personeel: blijf lezen en blijf experimenteren. Het boek The Myth of Normal van Gabor Maté lijkt me een uitstekende plek om te beginnen.

Toelichting afkortingen 

• NAH – Niet-Aangeboren Hersenletsel
• PCS – Postcommotioneel Syndroom
• CGT – Cognitieve Gedragstherapie