Mewis
25 jaar, student / facilitator

Klachten: hoofdpijn, oogspanning, vermoeidheid, niet-aangeboren hersenletsel (NAH), postcommotioneel syndroom (PCS) 

Begin 2019 viel ik op mijn hoofd. In de weken en maanden daarna kon bijna elke activiteit hoofdpijn veroorzaken: lezen, tv-kijken, wandelen in de zon of in drukke ruimtes zijn. De klachten namen in het eerste jaar af, maar bleven toch -zij het in mindere mate- nog vijf jaar aanwezig. Altijd weer kwamen er periodes van dagen, soms weken, waarin hoofdpijn en vermoeidheid mijn leven overnamen.
In deze jaren probeerde ik me te blijven focussen op wat ik wél kon controleren: optimistisch blijven en dankbaarheid oefenen en niet te veel zwelgen in destructieve gedachtes, die er natuurlijk genoeg waren: ‘Ik kan een veel leuker mens zijn, een veel betere vriend, een veel betere man’. ‘Ik kan op zoveel momenten niet ‘mezelf’ zijn’ en ‘Ik ga nooit genoeg energie hebben om dromen na te jagen. Mijn potentie is nu sowieso middelmatig’. Ik vond veel steun in stoïcijnse wijsheid, meditatie en journaling.

Artsen en therapeuten

Elk plan dat een arts of therapeut voorstelde, probeerde ik uit. Accepteren dat er geen oplossing was, wilde ik niet. Tegelijkertijd probeerde ik er vrede mee te hebben dat die oplossing nog decennialang kon duren. Een vermoeiend balansspel van hoop, verwachtingen en dankbaarheid.
Achteraf durf ik te denken dat deze interactie met artsen en therapeuten niet veel heeft bijgedragen aan het oplossen van mijn probleem. Misschien heeft het zelfs tegengewerkt, door mijn beeld van mijn kapotte hersenen in stand te houden. In het beste geval zei een arts eerlijk dat hij of zij geen idee had wat er aan de hand was. Dat vond ik destijds het meest frustrerend. In het slechtste geval kreeg ik een verhaal te horen dat hielp om ‘beter te begrijpen’ waarom ik niet functioneerde en pijn had. Dat voelde op dat moment best fijn.
Urenlang luisterde ik naar theorieën over kleine oogafwijkingen en taken waarvoor mijn hersenen ‘getraind’ moesten worden. Ook las ik over SOLK en probeerde de hoofdpijn te negeren. Elke poging tot positief denken strandde na een paar hoofdpijndagen. Het voelde dan alsof ik weer twee dagen in ontkenning van hersenletsel had geleefd.

Doorbraak in 2024

Het waren vijf jaar van terugkerende hoofdpijn, oogspanning en vermoeidheid. Tot juni 2024. Binnen twee weken verdwenen 90% van mijn klachten. Ik las op dat moment talloze ervaringsverhalen in de boeken van Dr. Sarno, Alan Gordon en Howard Schubiner. Ook scrollde ik door de duizenden euforische reacties op hun boeken en online materiaal. Voor het eerst geloofde ik echt in de gedachte dat er niets kapot kon en dat ik niet later de rekening zou krijgen.
Ik las over methodes als Pain Reprocessing Therapy en ‘somatic tracking’. Ik leerde dat chronische pijn kan aanhouden, ook nadat een blessure is genezen. Ik leerde dat hersenen pijnsignalen kunnen creëren via aangeleerde neurale paden. Pijn dient als een alarmsignaal, om te voorkomen dat ik over mijn grenzen ga, maar het signaal was inmiddels gedateerd en onnodig. Ik bleef mezelf aan deze lessen herinneren. In de dagen en weken die volgden, merkte ik direct verschil, tot het punt dat ik geen hoofdpijndagen had. Mijn pijn was aangeleerd en blijkbaar ook af te leren. Ik kan nu weer vertrouwen op mijn lichaam en hersenen; een tweedeling die ik vanaf nu – samen met Descartes – graag wil begraven. 😉

Reflectie

Het zou kunnen dat de verklaring veel complexer is dan de uitleg die ik nu geef. Wat heeft er voor gezorgd dat ik hier zo lang last van heb gehad? Ik durf dat zelf nog niet te zeggen. In mijn verhaal lijkt de relatie tussen catharsis/onverwerkte emoties en herstel namelijk niet zo direct. Ik denk dat dat juist laat zien dat deze methodes je al erg kunnen helpen zonder decennialang aan de slag te hoeven gaan met indirecte oorzaken en onverwerkte emoties. Wel ben ik gefascineerd geraakt door deze link. Ik denk dat iedereen er goed aan doet om ruimte te maken voor onverwerkte emoties, hoe klein of groot ze ook lijken. Zodat ze niet blijven spelen met je lichaam.

Mijn boodschap aan de gezondheidszorg

Mijn vaak nutteloze interacties met de medische molen kan ik de artsen niet verwijten. Ik heb veel slimme, hardwerkende mensen gesproken. Hun werk weerspiegelt hun levenservaring, opleiding en scholing. Kennis ontwikkelt zich voortdurend en goede Randomized Controlled Trials lopen altijd achter, als ze überhaupt mogelijk zijn. Mijn advies voor medisch personeel: blijf lezen en blijf experimenteren. Het boek The Myth of Normal van Gabor Maté lijkt me een uitstekende plek om te beginnen.